آرتمیس هوشیار - عضو هیات علمی، گروه هنر، دانشگاه فنی و حرفه ای، تهران، ایران.

استخراج در تولید بسیاری از محصولات، به ویژه، تولید پوشاک و منسوجات که مواد اولیه آنها ازجنس پارچه می­باشد، با دورریز حاصل از برش­های پارچه، مواجه هستیم. امروزه در بسیاری از کشورهای جهان، سهم مهمی از تولید ناخالص ملی، مربوط به بخش تولیدی­های پوشاک است و بزرگترین چالشی که این بخش از صنعت، با آن مواجه است، تامین مواد اولیه برای تولید است. امروزه اقداماتی که توسط تولیدی­ها و کارخانجات تولید پوشاک کشور صورت می­گیرد، فروش این مواد زاید، جهت کاربردهای نه چندان کارشناسی شده و به عنوان مواد پرکننده عروسک و رختخواب به خریداران و یا به دور ریختن آنها، همراه با زباله­های شهری است که همین امر باعث تولید حجم زیاد زباله­های شهری و آلودگی محیط زیست می­گردد. در این راستا، پژوهش حاضر به بررسی روش­های استفاده­ی بهینه از مواد دورریز در آزمایشگاه به دو روش اصلی می­پردازد. (در روش اول محصول لیف و و در روش دوم، پارچه­ی بدون بافت است.) این دو روش اصلی به ۷ روش فرعی تقسیم می­شوند: برش و خرد کردن، چرخ و خمیر کردن (نمدمالی)، فشار و پرس، حرارتی (پخت)، حرارتی (ذوب)، استفاده از مواد شیمیایی و تخمیر داغ. نمونه­های به دست آمده، حاصل از این ۷ روش، از ۳ جنبه­ اصلی مقاومت، انعطاف و رنگ­پذیری، مورد بررسی قرار می­گیرند و در نهایت، یک راهکار موثر برای بازیافت، متناسب با شرایط و امکانات مراکز تولیدی جامعه ما و با هدف افزایش بهره­وری اقتصادی و استفاده صحیح و بهینه از مواد دورریز و سازگار با پوست بدن، با عنوان «روش ترکیبی بازیافت» ارائه داده می­شود.

بازیافت, تولید پوشاک, بهره وری اقتصادی, دورریز, روش ترکیبی, محیط زیست