محمود مختاری - دکترای فلسفه علم و فناوری، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
مهدی گلشنی - استاد فیزیک و رئیس گروه فلسفه علم، دانشگاه صنعتی شریف
صمد خاکشورنیا - دانشیار پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، سازمان انرژی اتمی

شتاب مثبت انبساط جهان، که در ۱۹۹۸ کشف شد، منجر به یک محدودیت یا افق مشاهدتی موسوم به افق رویداد کیهان شناختی می شود. به طوری که، مشاهده پذیرهای کیهانی در حال خروج تدریجی از افق علی ما هستند. لارنس کراس، کیهان شناس امریکایی، پیش بینی می کند که کیهان شناسان در آینده دور، بر اساس شواهد آن زمان، معتقد به نظریه جهان استاتیک خواهند شد. در این مقاله با بررسی پیش فرض های کراس نشان داده می شود که پیش بینی وی عدم قطعیت بالایی دارد، ضمن این که مردود یا مقبول بودن یک نظریه علمی در هر زمان، بر اساس شواهد تجربی در دسترس در همان زمان قابل بررسی است و لذا ادعای کراس، قابل مناقشه است. همچنین در این مقاله از این ادعا دفاع می شود که جهان تندشونده، در عین این که تحولی موجبیتی دارد، در چهارچوب کیهان شناسی مدرن سرنوشتی پیش بینی ناپذیر دارد، زیرا انرژی تاریک، که عمدتا مسئول تندشوندگی جهان درنظر گرفته می شود، ماهیتی نامعلوم دارد و توصیف آن صرفا بر اساس یک رابطه پدیدارشناختی موقتی صورت می گیرد.

موجبیت, افق کیهان شناسی, انرژی تاریک, سرنوشت جهان تند شونده, لارنس کراس