فاطمه حاجی اکبری - استادیار ، رشته گروه علوم قرآن و حدیث،دانشگاه کوثر بجنورد

کلاس های مجازی در ایام کرونا تجربه ی جدیدی را در نظام آموزشی ایران رقم زده که از زوایای گوناگون قابل بررسی است، آنچه در این روایت می خوانید، تجربه ای از آموزش مجازی در دانشگاهی محروم است. بدیهی است، دانشگاههای کمتر برخوردار در مقایسه با سایر دانشگاهها با مشکلات بیشتری در زمینه ی زیرساخت ها، فرهنگ سازی در پذیرش آموزش مجازی و دسترسی به وسایل ارتباطی لازم دست و پنجه نرم می کنند. پیش از آمدن مهمان ناخوانده یعنی کویید ۱۹، استادان در دانشگاهها نقش یک سوپرمن را ایفا می کردند؛ یک isi نویس، نظریه پرداز، حرکت بر لبه ی چرخه ی علم و دانش، نوشتن کتاب، تدریس خوب و همین اواخر ارتباط با جامعه و صنعت، اما پس از کرونا آنچه در دانشگاه بیش از پیش خودنمایی می کرد توجه به سلامت روان دانشجویان بود. آری نقشی جدید علاوه بر وظایف پیشین، یک شبه مددکار اجتماعی! یک شبه مددکار که اجازه بدهد دانشجو با او سخن بگوید؛ از دلتنگی های دوران آموزش حضوری، دانشگاه، دوستان، از فشارهای اقتصادی تحمیل شده بر خانواده، تنگناهای مالی و احیانا نا امیدی و افسردگی ها بگوید. شبه مدکاری که باید درباره پذیرش آموزش مجازی برای دانشجویان فرهنگ سازی می کرد، هم دلی و همکاری و درک متقابل را گوشزد می نمود و در دانشجویان این واقعیت را نهادینه می کرد که، رویایی با هر موقعیت جدید از پیش تعیین نشده می تواندبه فرصت شود یا تهدید تبدیل شود؛ نحوه ی مواجهه را خود افراد انتخاب می کنند.

حقیقی-مجازی، چالش های آموزش، دانشگاه کوثر بجنورد