محمد قهرمانی - کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد میانه، رشته برنامه ریزی درسی
مریم محمدی - دانشجو کارشناسی آموزش زبان و ادبیات فارسی پردیس علامه طباطبایی ارومیه

پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای با هدف بررسی عرفان در اشعار هوشنگ ابتهاج انجام شد. امیرهوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه) شاعری دارای سبک ویژه و مختص به خویش است. او با توجه به ذوق سرشار و استعداد و نبوغ شاعرانه اش چیزی بیشتر و بالاتر از آن چه را می طلبد که در جامعه موجود است. از نظر فکری، شاعری اندیشه گرا است که تلفیقی از درون گرایی و برون گرایی را در ۱ اندیشه اش می پروراند و آن گاه که از نابسامانی های جامعه بیرون رنج می برد به درون گرایی یا به عبارتی دیگر به شعرهای درونی می گراید. ابتهاج در غزلیاتش در عین هنجار گریزی و سنت شکنی، رگه هایی از عرفان را دخیل می سازد. با همه اصالت و نجابت و سنت ایرانی بودن، اشعاروی رنگ و بوی تجدد، مرزشکنی و تازگی به خود می گیرد و مفاهیم، مضامین و پیام هایش حتی بادرون مایه های عرفانی رنگ دیگری دارد.

ابتهاج، عرفان، اندیشه