محمدحسین آقائی - دانشجو کارشناسی رشته ادبیات دانشگاه پردیس فرهنگیان

یکی از شاخصه های فرهنگی یک ملت، چگونگی آداب فرهنگی و اجتماعی آن جامعه است. از زیر مجموعه های فرهنگی،جشن ها و آیین های یک قوم و برپایی و گرامیداشت آنهاست که میزان پویایی و شادابی آن جامعه را نشان می دهد. به گواه کتیبه های هخامنشی و آثار به جا مانده از کهن روزگار ایرانشهر، ایرانیان مردمانی با پیشینه فرهنگی سترگ بودند و از هرفرصتی برای جشن و شادی استفاده کرده، به مناسبت روزهای خاصی از ماه در طول سال، جشن هایی به فراخور آن برپا میکردند. در بررسی بازتاب جشن های اصیل ایرانی چون نوروز، مهرگان و سده به روزهایی و ایامی بر می خوریم که از زمرهجشن های ایرانی هستند ولی نسبت به جشن ها و آیین های بزرگ دیگر، کمتر مورد توجه شعرا و نویسندگان بوده اند.این مقاله به معرفی و بازشناسی ویژگی های این ۱ گونه جشن ها در شاهنامه فردوسی پرداخته است. در این خصوص برای واکاوی ریشه اینایام و جشن ها و آداب و خصوصیات مربوط به آنها، جز شاهنامه فردوسی،از منابع معتبر دیگر نیز استفاده شده است.

جشن، ایران باستان، فردوسی