فاطمه کرمپور و زهرا چراغی - دانشجوی دکتری زبانشناسی دانشگاه تهران/دانشیار گروه زبانشناسی دانشگاه تهران/دانشجوی دکتری زبانشناسی دانشگاه تهران

در این مقاله چگونگی رابطه بین بن ماضی و بن مضارع در چهارچوب رویکرد بهینگی تجزیه و تحلیل می شود. از آن جایی که تحلیل این موضوع در چهارچوب رویکرد اشتقاقی منجر به استفاده از قواعد و فرایندهای واجی می شود که طبیعی نیستند، در این مقاله این موضوع در چهارچوب رویکرد بهینگی که یکی از رویکردهای محدودیت بنیاد می باشد تحلیل می شود. در این تحلیل محدودیت های حاکم بر بن ماضی افعال بی قاعده زبان فارسی معرفی می شوند و در نهایت با ارائه دو محدودیت نشان داری نقض پذیر به صورت به تبیین این مسئله پرداخته می شود.

بن ماضی, بن مضارع, بهینگی, محدودیت, همنوایی.