اسماعیل نجفی - استادیار ژئومورفولوژی دانشکده علوم زمین ، دانشگاه دامغان
رسول افضلی - دانشیار جغرافیای سیاسی دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
صیاد ایرانی هریس - دانش آموخته دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، پژوهشگر گروه ژئوپلیتیک دانشگاه عالی دفاع ملی
احمد ایرانخواه کوخالو - کارشناس ارشد جغرافیا و مخاطرات محیطی (گرایش انسانی ) دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران

ایران، از نظر جغرافیایی جزء مناطق لرزه خیز جهان به شمار می رود و احتمال وقوع زلزله های مخرب درهمه نقاط آن وجود دارد. در نقشه ی پهنه بندی خطر زلزله ی ایران،کلانشهر تهران(پایتخت سیاسی کشور)، در پهنه ی با خطر نسبتا بالا قرار دارد. بنابرین عدم برنامه ریزی و آمادگی لازم برای مواجهه با رویداد زلزله در شهر بزرگی مثل تهران، در هنگام وقوع آن سبب مختل شدن امور اداری - سیاسی کشور می گردد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی موقعیت مراکز و نهادهای سیاسی نسبت به گسل های زلزله خیز در شهر تهران است که در این راستای از روش توصیفی - تحلیلی برای تدوین این پژوهش بهره گرفته شده، به این صورت که اطلاعات موجود در این زمینه از منابع گوناگون کتابخانه ای ، اینترنتی ، مشاهدات میدانی و مراجعه به مراکز آماری مرتبط با موضوع گردآوری شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است . بر پایه داده های ارائه شده در تحقیق ، رویداد پدیده ی زلزله در گستره تهران دور از انتظار نیست . در مورد بزرگی زمین لرزه احتمالی آینده، تنها ملاک قضاوت ما در حال حاضر درازای بخش مستقیم گسل های فعال گستره تهران است که بیشترین میزان آن در ارتباط با جنبش دوباره در راندگی شمال تهران در درازای ۶۰ کیلومتر مستقیم آن و توان زمین لرزه زایی با بزرگی Ms=۷.۲ است . با توجه به پراکندگی نهادهای سیاسی اداری در مناطق مختلف کلان شهر تهران، تراکم نهادهای سیاسی اداری به ترتیب در مناطق ۳،۶ و۷ است . به طوری که نیمی از نهادها در منطقه ی ۶ تمرکز یافته اند. بنابراین با توجه به نظام سیاسی کشور(به پایتختی تهران) به دو دلیل ، پراکنش نهادها و مراکز مهم سیاسی - اداری در مناطق زلزله خیز و سازههای نه چندان مقاوم، این مراکز با آسیب پذیری گستردهای مواجه بوده و نیازمند توجه جدی در زمینه کارایی و پایداری آنها است .

زلزله ، گسل ، آسیب پذیری ، نهادهای سیاسی - اداری ، تهران.