شیوا ده بزرگی - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد خلخال، دانشگاه آزاد اسلامی، خلخال، ایران.
علی محمد موذنی - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
ثوراله نوروزی داودخانی - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد خلخال، دانشگاه آزاد اسلامی، خلخال، ایران.

سید بهاءالدین ­­­­­مستوفی شاعر جای مانده ­­ای است که در کتاب­ های تاریخ ادبیات به وی اندک اشاره ­ای نشده است. تنها نام وی را در برخی از تذکره ­هایی که اینک چون گنج که در ویرانه ­ای پیدا شود می ­توان یافت. با آن که وی در علوم مختلف چون: ریاضیات، رمل و اعداد، فنون شاعری و در دانستن نوشته­ های یونانی، سریانی و عبری و از خطوط نستعلیق و شکسته و نسخ آگاه و در شناخت جواهر شعری «علم عروض» و در سرودن انواع قالب­ های ادبی اشراف داشته است، اما جای تاسف است که به وی اندک توجهی نگردیده است وتا کنون تحقیقاتی در زمینه این شاعر بزرگ انجام نگرفته است. از وی غزلیات، قصاید و قطعه­ های فراوان در دست می­ باشد که نشانه تفکر عارفانه و زاهدانه اوست. محتوای اشعار وی بیشتر در مدح و منقبت ائمه اطهار (ع) و مولای متقیان علی (ع) می­باشد. در این مقاله، علاوه بر آنچه که برای بهاءالدین بسیار دارای اهمیت بوده است، به علومی که ایشان به آن آگاه، به خصوص صناعات ادبی همراه با اشعار مربوط که یکی از موضوعات بسیار مهم در علم زبان و ادبیات فارسی می­باشد نیز اشاره شده است.

سید بهاءالدین, عارف, عشق, مدح و منقبت و حروف ابجد