زهرا سپهری - دانش آموخته سطح سه حوزوی

موضوع امامت و جانشینی پیامبر گرامی اسلام (ص) در گذر تاریخ کلام اسلامی، مباحث پر دامنهای را به خود اختصاص داده است و طرح مسائل مختلف پیرامون امام که از جمله مهمترین آن علم امام و عصمت امام (ع) میباشد همواره در خور توجه دانشمندان بوده است. در مکتب تشیع امامت جزء اصول دین بوده و از نظر لزوم اعتقاد در ردیف توحید و نبوت و معاد قرار دارد و منصب امامت در امتداد وظایف خطیر رسالت پیامبر است. پس از درگذشت پیامبر (ص) امام معصوم وظایف ایشان را به عهده میگیرد و پر واضح است که قیام به چنان وظایفی علاوه بر عصمت و مصونیت از گناه و اشتباه، بدون علم وسیع و گسترده امکان پذیر نیست. این مقاله با رویکردی توصیفی تحلیلی سعی نمود ادله علم وسیع امام را با روش اسنادی و کتابخانه ای گردآوری کرده و علم غیب را برای امامان معصوم اثبات کرد. و در نهایت معلوم گردید که بعضی از متکلمین دایره علم امام بسیار گسترده دانسته و مکان و زمان و وجودی را خارج از دایره علم امام نمی دانند. بجز علم خاص خداوند که در «ام الکتاب» محفوظ بوده و هنور امضاء نشده و از ذات الهی صادر نگردیده است.

گستره علم امام، روایات، قرآن، علم غیب.