مهسا زنهاری - دانشجو دکتری حقوق عمومی
محمد صبوری شیرازی - ارشد حقوق تجارت بین الملل

حق بر سلامتی از حقوق بنیادین و پیشینی انسان ها است، که بر سایر حقوق ذاتی بشر الویت داشته و مقدمه بهره مندی از سایرحقوق همچون کرامت و آزادی است؛ ضرورت و اهمیت برخورداری از این حق به حدی است که کشورها در قوانین اساسی خود بهوجود این حق تصریح نموده اند. جمهوری اسلامی ایران نیز در قوانین خود به تامین بهداست و درمان جامعه اشاره نموده است و باعضویت در پروتکل ها و سازمان های بین المللی همچون میثاق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ۱۹۶۷ و سازمان بهداشت جهانی بهدستورالعمل ها و قوانین این نهادها مستلزم گردیده است .حق بر سلامت در صورت بروز بیماری شامل کلیه اقداماتی است که از لوازمات تحقق این حق است و دولت ها موظفند در شرایطبحران های ملی و بین المللی اقدام نمایند، از این رو در صورت بروز بیماری همه گیر اتخاذ حمایت های متناسب با بیماری همچونشناسایی و پیشگیری به موقع بیماری، اطلاع رسانی دقیق و واقعی به مردم، تامین ملزومات بهداشتی و درمانی، درمان بیماران وحمایت های مالی و معنوی از جامعه از مهم ترین تکالیف دولت ها تلقی می شود . تامین سطح کیفیت سلامتی جامعه به نحو موثریبه توسعه اقتصادی و رشد معرفتی و فرهنگی مردم و حاکمان بستگی دارد و کشورهایی که از این حیث توسعه یافته تلقی می گردنددر بهرمند نمودن آحاد جامعه از این حق بنیادین مطلوب تر عمل می نمایند

حق سلامت،حقوق شهروندی،بیماری کرونا،حقوق عمومی ایران،اسناد بین المللی