نوشین رحمانیان - دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

مفهوم عشق در معنای وسیع و متافیزیک آن در فلسفه، کلام، عرفان و تصوف مورد بحث و تفسیر قرار گرفته است. عطار عشقرا موهبتی الهی بر پایه سعی و کوشش و در نهایت کشش و جذبه میداند و ابن عربی عشق را اساس عالم و اولین صادر از حقمعرفی می کند. به عبارتی هر دو عارف به وحدت وجود و اعتباری بودن عالم کثرت معتقدند. این مقاله بر آن است که پس ازبررسی تفسیرگونه معنای عرفانی عشق از دیدگاه ابن عربی و عطار به این مفهوم و و حقیقت دست یابد که اساس آفرینش برمبنای عشق و در انتهای آن تجلی قرار دارد که درواقع هدف خلقت نیز بر آن استوار است و این راه از پرتو معرفت به حق میسرمیگردد. به تبع این تفکر پژوهش، عرفان و ادب فارسی را به طورعام و شعر را به طور خاص، همسو و در راستای عرفان قرارمیدهد و معتقد است که این دو حوزه همدیگر را تعمیق می بخشند و جدایی ناپذیر هستند.

عشق، تجلی، عطار، ابن عربی، شعر فارسی