علی خوشه چین جیرهندهی - دانشجوی دکتری ادبیات

درمتون فارسی، به ویژه متون تاریخی، ازسرگذشت اسکندر استفاده فراوانی با تعابیرمتنوعی شده است. بی شک اسکندر یکیاز شخصیت های تاریخ ساز در پهنه تاریخ بوده است؛ در ادبیات فارسی شخصیت تاریخی او با افسانه هایی آمیخته است که از اوشخصیتی داستانی و اسطوره ای ساخته است. در بسیاری از متون نظم و نثر به داستان زندگی وی پرداخته شده است. در حماسهملی ما نیز شخصیت اسکندر با صفات نیک و بد، آمیخته شده است. گاه در مورد او به مدح و ستایش سخن گفته شده است وگاه او را گجستک (ملعون) خوانده اند. این مقاله که به شیوه تحلیلی-توصیفی انجام شده است، شخصیت اسکندر را در دو حیطهمنابع تاریخی و شاهنامه فردوسی مقایسه کرده و درباره صفات و خصوصیاتش نکاتی بیان شده است. نتایج به دست آمده بیانگرآن است که تفاوت بسیاری در منابع تاریخی و شاهنامه، درباره اسکندر وجود دارد. فردوسی برای اسکندر شخصیتی دوگانه باصفات نیک و بد قائل است و آنچه او در شاهنامه درباره این شخصیت مطرح میکند با منابع تاریخی تفاوت های بسیاری دارد

اسکندر مقدونی، تاریخ، شاهنامه فردوسی.