علی اکبر علیزاده - دکتری مذاهب کلامی و محقق پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی

ابن تیمیه (۶۶۱-۷۲۸ق)، با انتقادهای شدید به مذاهب مختلف، عصمت مطلق انبیا را قبول ندارد و همانند حشویه و برخی از اهل حدیث، عصمت را منحصر به دریافت ، حفظ و ابلاغ وحی می کند؛ اما در غیر این مورد، به عصمت انبیا پیش و پس از بعثت قائل نیست و فرقی بین رسول اکرم(ص) و سایر انبیا نمی گذارد. او بر این باور است که آنچه خداوند د ر کتابش به آن خبر داده و آنچه از رسول خدا رسیده، توبه انبیا: از گناهانی است که از آنها توبه کرده اند. با این توبه، خدا درجات آنها را بالا می برد و عصمت انبیا به این است که اقرار به گناهان و خطاها داشته باشند. وی بر این ادعای خود، آیاتی از قرآن را در مورد حضرت آدم، نوح، ابراهیم، یونس، یوسف، داود، سلیمان(ع) و پیامبر اکرم(ص) می آورد و استدلال می کند که این پیامبران، با توجه به آیات مذکور عصمت مطلق نداشته اند . این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی، ضمن پرداختن به استدلال های قرآنی ابن تیمیه و نقد و ارزیابی آنها ، درصدد است با تفسیر صحیح آیات و رفع ابهامات و اشکالات و شاهد مثال های قرآنی، عصمت مطلق انبیا، به ویژه پیامبر اکرم(ص) را اثبات کند.

بررسی انتقادی عصمت انبیا, دلایل نقلی عدم عصمت, رد ابن تیمیه, عصمت مطلق پیامبران