علیرضا خواجه گیر - استادیار و عضو هیئت علمی دانشگاه شهرکرد
الهه السادات سجاددوست - دانشجوی دکترای فلسفه و کلام اسلامی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی
مجتبی جعفری اشکاوندی - استادیار و عضو هیئت علمی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی (نویسنده مسئول)
علی ملک زاده - استادیار و عضو هیئت علمی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی

شناخت انسان و چگونگی ارتباط با خداوند از مهم ترین مباحث عرفانی در آیین هندو و عرفان اسلامی است. از مفاهیمی که در تبیین این ارتباط لازم است مورد بررسی قرار گیرد، مفهوم «آتمن و برهمن» در مکتب ودانته و «خدا و نفس» در حکمت متعالیه صدرایی و مراتب آن دو است. علاوه بر این عناصر، مولفه­های معرفت شهودی یا برتر و خودشناسی نیز در اتحاد خداوند و انسان دارای نقش بالایی است که شارحان مکتب متعالیه و مفسران مکتب ودانته به تبیین و تفسیر آنها پرداخته اند. در این پژوهش تلاش شده تا علاوه بر بیان این عناصر مشترک، به بررسی موانع وصول به معرفت حقیقی و خودشناسی نیز پرداخته شود؛ زیرا شناخت این مولفه­ها مقدمه و زمینه ساز رسیدن به این هدف متعالی است. از جمله موانع مشترک در وصول به این معرفت حقیقی، تکیه بر علوم ظاهری و حسی، اعمال ظاهری، خواهش­ها، آرزوها و تعلقات مادی است. غایت سیر انفسی و درونی در این دو مکتب با توجه به مراتب نفس از مرتبه ظاهری به مرتبه باطنی و اتصال به مراتب حق معنا پیدا می کند. در این پژوهش با تاکید بر متون دینی هندو، از جمله اوپانیشادها وکتب حکمت متعالیه صدرایی، تلاش شده است این مساله با بهره گیری از روش تحلیلی توصیفی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.

ودانته, آتمن, برهمن, معرفت, خودشناسی, حکمت متعالیه