آمایش سرزمین یا ساماندهی فعالیت توسعهای انسان در فضا، نوعی برنامهریزی بلندمدت برای توزیع بهینه جمعیت یا ساماندهی فعالیت توسعهای انسان در فضا است. آمایش سرزمین به عنوان مرجع اصلی راهبری توسعه سرزمینی، مجموعهای است از جهتگیریها، رهنمودها، الزامات و ضوابط در راستای توسعه منابع انسانی، ارتقاء کارایی و بازدهی اقتصادی سرزمین، نیل به یکپارچگی ملی و سرزمینی و تقویت هویت اسلامی- ایرانی، سامانبخشی به فضای مناسب مراکز زیست و فعالیت، دستیابی به تعادلهای منطقهای و رفع عدم تعادلها و تعارضهای بین بخشی- بین منطقهای، بهرهگیری از موقعیت ممتاز جغرافیایی کشور و حفظ و بهرهوری بهینه از سرمایهها، منابع طبیعی و محیطزیست و درنهایت تحقق سازمان فضایی مطلوب سرزمین. اعمال چنین کارکردی مستلزم کنش توسعهگرایانه دولت به منظور پیکرهبندی فضایی شبکههای زیرساختی )ارتباطات، حمل و نقل، بنادر، جادهها، فرودگاهها( و بخشهای اصلی اقتصاد واقعی )کشاورزی، صنعت، خدمات( در پهنه سرزمین با چشماندازی آیندهنگر و متناسب با روندهای جهانی است. با چنین زمینهای در گزارش حاضر به روند گذشته، فعلی و آینده بخش کشاورزی از منظر آمایش سرزمین در هشت فصل پرداخته شد.