بهاره شکر - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، واحد آزاد بهبهان، دانشگاه آزاد اسلامی بهبهان،ایران
گلشن ظاهری - دانشجوی کارشانی ارشد روانشناسی عمومی،واحد اندیمشک، دانشگاه پیام نور اندیمشک، ایران
فاطمه بنیادی - دانشجوی کارشناسی ارشد بالینی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی اهواز، ایران
مهرنوش دوراندیش - دانشجوی کارشناشی ارشد بالینی، واحد اندیمشک، دانشگاه آزاد اسلامی اندیمشک، ایران

اضطراب امتحان نوعی خودمشغولی ذهنی است که با خودپنداره ضعیف و تردید فرد درباره ی توانایی های خود مشخص می شود و غالبا با شناخت منفی، عدم تمرکز حواس، واکنش های جسمانی نامطلوب و افت تحصیلی همراه است که می توان با تکنیک های شناختی رفتاری به کاهش آن کمک نمود. به عبارت دیگر وقتی که فرد درباره ی کارایی و توانایی ذهنی خود در موقعیت امتحان، دچار نگرانی و تشویق شود، بطوری که این احساس موجب کاهش و افت عملکرد واقعی او گردد می گوییم دچار اضطراب امتحان شده است (پیسانسکی ، ۲۰۱۶). از سویی اضطراب امتحان حالت تشویش، نگرانی و هیجان ناخوشایندی است که اغلب دانش آموزان در ایام امتحانات بدان مبتلا می شوند. گاهی این اضطراب با سردرد، سرگیجه، دل درد، حالت تهوع، تپش قلب و تنگی نفس نیز همراه می شود. اضطراب امتحان، اضطرابی است که با خودپنداره ضعیف دانش آموز درباره توانایی های ذهنی اش شناخته می شود و موجب کاهش عملکرد او در روزهای پایانی سال تحصیلی می شود. میزان قابل قبولی از تنش و دلهره در زمان امتحان می تواند سیستم عصبی خودکار انسان را فعال کند و موجب هوشیاری بیشتر او برای کسب موفقیت در امتحان شود. دلیل اصلی این اضطراب همیشه کم کاری، تنبلی و یا عدم تسلط بر محتوای درس ها نیست، بلکه گاهی دانش آموزان موفق، با انگیزه و درس خوان نیز دچار آثار منفی اضطراب ناشی از امتحان می شوند (پیسانسکی، ۲۰۱۶).