فاطمه حبیب زاده گرجان - دانشجوی دکتری الهیات، گرایش علوم قرآن و حدیث، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل.
سیدمجتبی قاسمی - کارشناسی ارشد روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک.
شهلا احمدی - کارشناسی تکنولوژی طراحی و دوخت، دانشگاه غیرانتفاعی روزبه زنجان.
ناهید نوریان نجف آبادی - کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

بین انگیزه پیشرفت و خودکارآمدی، رابطه تداخلی و تعاملی وجود دارد. دانش آموزان سرمایه های فکری و معنوی جامعه به شمار می روند با این وجود بارها دیده شده دانش آموزانی که از لحاظ توانایی و استعداد شبیه به هم بوده، اما در پیشرفت تحصیلی متفاوت اند. تفاوت های مذکور نه فقط در یادگیری دروس آموزشگاهی بلکه در سایر فعالیت های غیر تحصیلی نیز به چشم می خورد که به حوزه انگیزش و خودکارآمدی مربوط می شود. در نظریه شناختی- اجتماعی، بندورا تصویری از رفتار انسانی را ترسیم می کند که مهمترین عنصر آن خودکارآمدی است. خودکارآمدی را به عنوان باور فرد درباره توانایی انجام عملکردهای مورد نظر، تعریف نموده اند. در محیط تحصیلی، خودکارآمدی به باورهای دانش آموزان در ارتباط با توانایی نموده اند. فراگیرانی که خودکارآمدی بیشتری دارند، تمایل، تلاش و استقامت بیشتری را در انجام وظایف درسی بکار می گیرند و به توانایی خود اطمینان دارند. همچنین افرادی که به توانایی های خود اعتمادی ندارند، در موقعیت های مخاطره آمیز دچار یاس و نا امیدی شده و احتمال اینکه به نحو موثری عمل کنند، کاهش می یابد.

آموزش، انگیزه، پیشرفت تحصیلی، خودکارآمدی، دانش آموزان.