نظام ملی نوآوری نظامی است که در آن بخش خصوصی و دولتی، دانشگاه ها، مراکز علمی و همچنین موسسات دولتی برای نیل به هدف یکسانی که همانا تولید علم و فناوری بومی می باشد با یکدیگر به تعامل می پردازند و چارچوبی را فراهم می کنند که دولت ها در آن چارچوب بتوانند در زمینه فرآیند نوآوری سیاست گذاری نموده و آن ها را مورد اجرا بگذارند. بررسی و تحلیل تجارب بین المللی در عرصه نظام ملی نوآوری، ما را در راستای ارزیابی عملکرد و برنامه ریزی بهتر برای بهره برداری از فرصت پیشروی جهت تحقق اهداف مان، یاری خواهد کرد. در این پژوهش سعی شده است تا با مرور منابع علمی و مقالات حوزه نظام ملی نوآوری و سیاست گذاری کشور چین از تجارب آن برای کشور ایران نیز استفاده شود. چین با اجرای سیاست های گسترده و منسجم علم، فناوری و نوآوری، توانسته است به سمت کشوری نوآور و خلاق حرکت کند. سیر تاریخی نظام ملی نوآروی چین را میتوان به چهار دوره مجزا تقسیم کرد. در دوره اول، نقش دولت پررنگ بوده و نقش بنگاه ها در پژوهش و نوآوری ناچیز بوده است. در دوره دوم، بنگاه ها و دانشگاه ها نقشی فعال تر در نظام نوآوری کشور ایفا کرده اند و قوانینی برای ایجاد محیط کسب و کار رقابتی تر وضع و اجرا شده است. در دوره سوم، نقش بنگاه ها در نظام نوآوری پررنگ تر و تعاملات آن ها با دانشگاه ها و آزمایشگاه های عمومی قوی تر و گسترده تر شده است. دوره چهارم دوره الگوبرداری و یادگیری سیاستی و حرکت به سوی نظام نوآوری بنگاه محور بوده است. در این پژوهش که با روش بررسی و مطالعه اسناد و مدارک مرتبط و معتبر صورت گرفته ، تلاش بر این است که تا به بررسی تجربیات نظام ملی نوآوری چین و نقش و جایگاه دولت پرداخته شود. در بخش پایانی آموزه های نظام ملی نوآوری چین برای ایران و سیاست های پیشنهادی براساس آن ارائه شده است.