ناصر حضی نیا - دانشجوی دکتری روابط بین الملل دانشگاه عالی دفاع ملی

در دو قرن اخیر موضوع تهدید سلاح های بیولوژیک اهمیت فراوانی پیدا کرده و عوامل میکروبی به عنوان سلاح های کشتار جمعی مورد توجه جدی قدرت های سلطه گر قرار گرفته و به یک تهدید عمومی تبدیل شده است . در این راستا، کنوانسیون سلاح های بیولوژیک در سال ۱۹۷۲ که نتیجه استمرار و تکمیل مفاد پروتکل ۱۹۲۵ ژنو در مورد منع کاربرد گازهای خفه کننده و سمی و روش های جنگ بیولوژیک است ، نخستین فرایند خلع سلاح بین المللی نامحدود را عینیت بخشید. بر مبنای این کنوانسیون دولت های عضو متعهد به نابودی سلاح های موجود و یا تبدیل آن ها به اهداف صلح جویانه هستند. وجود نقاط ضعف قابل تامل در این کنوانسیون از جمله فقدان سیستم اجرایی ، جامعه جهانی را واداشته تا در چارچوب کنفرانس های بازنگری ، راه های تقویت کنوانسیون را بررسی نماید. در این میان، آنچه حائز اهمیت است ، بررسی تعهدات تعهدات جمهوری اسلامی ایران در قبال کنوانسیون و بهره مندی از آن در راستای رفع تهدیدات می باشد.

کنترل تسلیحات، سلاحهای کشتارجمعی ، سلاح های بیولوژیک ، پروتکل ژنو ۱۹۲۵، کنوانسیون سلاح های بیولوژیک .