در حال حاضر اکثر شهرها به خاطر محدودیت­های فیزیکی توسعه­ی شهری با مقوله­ی توسعه­ی فیزیکی درگیرند. شهر بابلسر نیز با توجه به قرار گرفتن در منطقه­ی شمال کشور ایران، نمی­تواند به صورت گسترده توسعه یابد چرا که با محدودیت­های فیزیکی توسعه­ی شهری مانند دریا، رودخانه و وجود زمین­ها و باغ­های حاصلخیز در روند توسعه­ی شهری مواجه است. هدف از این پژوهش دستیابی به متغیرهای موثر در توسعه­ی فیزیکی شهرها و دستیابی به الگویی که توسعه­ی آتی شهر بابلسر را با کمترین خسارت به محیط طبیعی   مکان­یابی نماید، می باشد. بنابراین با توجه به اهداف این پژوهش، از روش تجزیه و تحلیل وضع موجود و   مدل­سازی داده ها استفاده شده است. بدین منظور ابتدا برای ایجاد پایگاه داده سیستم اطلاعات جغرافیایی، اطلاعات فضایی محدوده مورد مطالعه از روی نقشه های مربوطه، رقومی و ذخیره گردید و سپس اطلاعات توصیفی، وارد سیستم شده و به اطلاعات فضایی متصل شد، تا قابلیت تجزیه و تحلیل اطلاعات فراهم گردد. سپس با همپوشانی نقشه­های مختلف در محیط «GIS»، دو منطقه­ی بهینه­ی توسعه­ی فیزیکی بابلسر مشخص گردید. شهر بابلسر با توجه به محصور بودن در اراضی کشاورزی دو گزینه برای توسعه­ی فیزیکی پیش رو دارد: اول توسعه­ی شهر از درون که با تخصیص تراکم ساختمانی بیشتر به ساختمان­های  شهر امکان­پذیر است و دوم توسعه به سمت بیرون است. مناسب ترین مکان جهت گسترش آتی شهر جنوب شرقی و در اولویت دوم جنوب غربی بابلسر می باشد

: برنامه ریزی شهری, توسعه ی شهری, توسعه ی فیزیکی, مکان یابی, بابلسر, GIS