علی قائمیان
رضا علی محمدپور تهمتهن
هانیه شیرج
ساسان طبیببان

چکیده سابقه و هدف: ارزشیابی آموزشی یکی از مولفه های اساسی جهت ارتقاء کیفیت آموزشی در دانشگاه ها به شمار می رود. با توجه به اینکه دانشکده پزشکی ساری هم اکنون در رشته های متفاوتی دارای دستیار می باشد و فراگیران رشته های بالینی در مقاطع متفاوتی در دانشگاه علوم پزشکی مازندران به تحصیل اشتغال دارند و از طرفی تاکنون مقایسه ای در مورد همخوانی ارزشیابی فراگیران مقاطع مختلف از اساتید صورت نگرفته است، ما بر آن شدیم تا در این مطالعه ارزشیابی دستیاران را با دانشجویان و کارورزان در دانشگاه علوم پزشکی مازندران مورد مقایسه قرار دهیم. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی بوده همه فراگیران آموزش بالینی و گروه های بالینی دانشکده پزشکی ساری که همزمان دستیار و کارورز یا دانشجوی بالینی در آن ها به تحصیل اشتغال داشته اند را در بر می گیرد. در این مطالعه ۶ رشته کودکان، قلب و عروق، زنان و زایمان، داخلی، اعصاب و روان و جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند و از ۱۸۳ فراگیر به صورت سرشماری درباره ۵۱ نفر از اساتید بالینی، ارزیابی صورت گرفت. یافته ها: ۱/۶۰ درصد از فراگیران زن و بقیه مرد بودند، ۴/۳۹ درصد آن ها دستیار و بقیه کارورز بودند. دربین این ۶ گروه آموزشی ۲ گروه کودکان و زنان و زایمان با تفاوت معنی داری (۰۰۱/۰>p) از سایر گروه ها در یک زیر مجموعه همگن میانگین نمره بالاتری از فراگیران دریافت کرده اند. بین نمرات ارزیابی ۱۰-۰ و نیز نمره ۱۱۰-۲۲ فراگیران همبستگی ۸۵ درصد وجود داشت (همبستگی پیرسون ۸۵/۰r= و ۰۱/۰>p، بین ارزیابی دستیاران و کارورزان از اساتید تفاوت معنی داری وجود داشت )۰۰۱/۰(p< و با یکدیگر همخوانی نداشت. فراگیران مرد و زن ارزیابی مشابهی از اساتید داشتند (۳۷/۰p=). استنتاج : ارزیابی دستیاران تفاوت قابل توجهی نسبت به ارزیابی سایر فراگیران مقاطع مختلف بالینی از اساتید داشته که این عدم همخوانی باید در برنامه ریزی آموزشی در بخش های مختلف مورد توجه قرار گیرد.

Key words: Assessment of teachers, medical students, residents, واژه های کلیدی: ارزیابی اساتید، دانشجویان پزشکی، دستیاران، آموزش بالینی