محمد شکرزاده
پدرام ابراهیم نژاد
محمود امیدی
امیر شادبورستان
زاوش زال زر

سابقه و هدف: کارسینومای هپاتوسلولار انسانی(HCC) یکی از علت های رایج مرگ و میر در دنیا است. دارو رسانی هدفمند در سطح سلول، بافت یا گیرنده های اختصاصی سلولی یکی از فن آوری های بالقوه برای درمان HCC می باشد. هدف از این مطالعه بررسی خواص سیتوتوکسیسیته نانوذرات Docetaxel (DTX) می باشد. که توسط روش رادیکال پلیمریزاسیون تهیه شده اند. مواد و روش ها: تعداد ۱۰۴×۱ عدد سلول در هر چاهک پلیت ۹۶ خانه کاشته شد و سپس مقادیر ۵۰-۰۱/۰ میکروگرم بر میلی لیتراز نانو دارو و داروی اصلی پس از یک روز از زمان کشت سلول به آن ها اضافه گردید. سپس تعداد سلول های زنده و فعالیت آنزیم دهیدروژناز میتوکندریایی سلول های مزبور با استفاده از روش MTT assay طی زمان های ۲۴، ۴۸و۷۲ ساعت مشخص گردید. یافته ها: نتایج حاصل از تست MTT ، مهار قوی و وابسته به غلظت تکثیر سلول های سرطانی HepG۲ را توسط نانو دارو نسبت به داروی اصلی نشان می دهد. غلظت های مهاری (IC ۵۰) که با آنالیز آماری به دست آمد برای نانو دارو و داروی اصلی در طی زمان های انکوباسیون ۲۴، ۴۸ و ۷۲ ساعت به ترتیب شامل ۶۸/۰±۰۲/۱، ۸۶/۰±۳۹/۰، ۹۳/۰±۲۰/۰ و ۳۴/۱±۳۹/۱۰، ۹۷/۰±۸۷/۸ و ۷۶/۰±۹۹/۵ میکروگرم بر میلی لیتر می باشد. استنتاج: شواهد موجود حاکی از سمیت سلولی بیشتر نانو ذرات داروی DTXنسبت به داروی آزاد بر روی سلول های سرطانی کبد می باشد بنابراین فرمولاسیون نانو ذرات داروی حاصل از این مطالعه می تواند به عنوان یک داروی انتخابی مناسب جهت مطالعات تکمیلی آینده در محیط درون تن پیشنهاد شود.

Human hepatocellular carcinoma (HCC), docetaxel nanoparticles, cytotoxicity, MTT assay, کارسینومای هپاتوسلولار انسانی، نانو ذرات، Docetaxel، سیتوتوکسیسیته، MTT assay