بابک بیک زاده
نوروز دلیرژ

سابقه و هدف: سلول های دندریتیک به عنوان سلول های عرضه کننده حرفه ای آنتی ژن، با تحریک لنفوسیت های T پل ارتباطی بین ایمنی ذاتی و اکتسابی محسوب می شوند. تحقیقات اخیر حاکی از توانایی بالای شکل پذیری سلول های رده میلوییدی به سلول هایی متفاوت در پاسخ به محرک های محیطی می باشند. در مطالعه حاضر تاثیر استفاده ترکیبی از فاکتورهای بلوغ MCM, TNF-α, poly (I:C) و قابلیت شکل پذیری سلول های دندریتیک به عنوان سلول های کاملا تمایز یافته مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: مونوسیت های خون محیطی تحت تاثیر IL-۴ و GM-CSF طی چهار روز به سلول های دندریتیک نابالغ تبدیل شدند. در روز چهارم و پنجم به ترتیب عصاره سلول های توموری سرطان پستان به عنوان آنتی ژن و فاکتورهای بلوغ مذکور اضافه شد. در روز هفتم گروهی از سلول های بالغ بعد از تایید مرفولوژی و عملکرد، تا روز دهم کشت داده شد (بدون اضافه کردن سایتوکاین) و مورفولوژی آن ها با سلول های دندریتیک هفت روزه مقایسه شد. یافته ها: سلول های دندریتیک تولید شده از لحاظ مورفولوژی و عملکردی وضعیتی مناسب داشتند و سنجش سایتوکاین ها نشان دهنده افزایش میزان IL-۱۰ نسبت به IL-۱۲ بود. ادامه کشت منجر به تبدیل آن ها به سلول های شبه ماکروفاژی شد. استنتاج: این مطالعه نشان داد که استفاده ترکیبی از فاکتورهای بلوغ مذکور منجر به تولید سلول های دندریتیک مهاری و عدم استفاده مجدد از IL-۴ و GM-CSF، عدم تعویض محیط کشت و افزایش IL-۱۰ عوامل القاء شکل پذیری در سلول های دندریتیک به سلول های شبه ماکروفاژی شناخته شد.

Dendritic cell, Plasticity, Macrophage-like cells, سلول دندریتیک، شکل پذیری، سلول های شبه ماکروفاژی