میمنت عابدینی بلترک - استادیار گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه مازندران، بابلسر
سیروس منصوری - عضو هیئت علمی گروه علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی، اردکان

هدف پژوهش حاضر شناسایی و سطحبندی موانع ارتقای مدیریتی زنان در نظام آموزش و پرورش است. روش پژوهش، مطالعه موردی است و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تکنیک مدل سازی ساختاری تفسیری برای سطحبندی موانع و دستهبندی آن ها استفاده شد. جامعه آماری پژوهش را اعضای هیئت علمی دانشگاهها تشکیل میدهند که از بین آن ها ۱۳ نفر به عنوان نمونه پژوهش به شیوه هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری دادهها پرسش نامه خودتعاملی محققساخته بود. به منظور سنجش و ارزیابی روایی پرسش نامه از ملاک روایی محتوایی استفاده شد. بدین صورت که پرسش نامه در ابتدا از سوی متخصصان حوزه زنان بررسی و پس از اصلاحات عوامل نهایی تدوین شد. نتایج پژوهش نشان داد که ۱۰ عامل به عنوان موانع نهایی موثر بر عدم ارتقای مدیریتی زنان در نظام آموزش و پرورش به حساب میآیند. همچنین، تحلیل حاصل از داده ها به سطحبندی مدل به ۸ سطح منجر شد. سطح هشتم مدل شامل هنجارهای مبتنی بر سنتگرایی اند. سطح هفتم شامل غلبه فرهنگ مردسالاری و نگرش کلیشهای به مدیریت زنان است. تبعیضهای جنسیتی نانوشته به عنوان سطح ششم مدل به حساب میآید. عاملهای نپذیرفتن مدیریت زنان از سوی کارکنان و همچنین ناتوانی زنان در برخورد قهرآمیز و ریسکناپذیری مشترکا به منزله سطح پنجم مدل به حساب میآیند. نداشتن خودباوری و اعتمادبه نفس زنان به منزله سطح چهارم مدل و تعارض شغلی با وظایف خانوادگی نیز به منزله سطح سوم مدل به دست آمد. همچنین، عاملهای نپذیرفتن مسئولیت مدیریتی از سوی زنان به منزله سطح دوم و عدم شایستهگزینی به منزله سطح اول است.

ارتقای مدیریتی, زنان, مدل سازی ساختاری تفسیری, موانع توسعه زنان, نظام آموزش و پرورش