علی ولیزاده

در دو قرن اخیر موضوع تهدید سلاح های بیولوژیک اهمیت فراوانی پیدا کرده است. کنوانسیون ۱۹۷۲ سلاح های بیولوژیک که نتیجهی استمرار و تکمیل مفاد پروتکل ۱۹۲۵ ژنو در مورد منع کاربرد گازهای خفهکننده و سمی و روش های جنگ بیولوژیک است، نخستین فرایند خلع سلاح بینالمللی نامحدود را عینیت بخشید. وجود نقاط ضعف و مشکلات قابل تامل این کنوانسیون، جامعهی جهانی را واداشته است تا در چارچوب کنفرانسهای بازنگری، راههای تقویت کنوانسیون را بررسی نماید. فقدان سیستم اجرایی بزرگترین خلا کنوانسیون بیولوژیک است که با تلاشهای فراوان کشورهای عضو کنوانسیون و متخصصین مجرب در این حوزه، طی سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۱ پروتکل الحاقی تدوین شد، ولی به دلیل کارشکنی آمریکا تصویب نشد. به دنبال شکست پروتکل، راههای جایگزین دیگری برای تقویت کنوانسیون مطرح شد که در کنفرانسهای بازنگری و اجلاسهای سالیانه تنها مورد بحث قرار میگیرند.

کنوانسیون بیولوژیک, پروتکل بیولوژیک, راههای تقویت کنوانسیون بیولوژیک