پریسا مرادی - دانشجوی کارشناسی حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قروه (کردستان)
موسی کرمی - دانشجوی دکتری حقوق بینالملل عمومی، دانشکده حقوق، دانشگاه قم

خشونت علیه زنان، قصه پرغصه تاریخ بشر در بیشتر کشورهای جهان و از جمله ایران است. پدیده شومی که بیش از آنکه ریشه در روابط و مسائل فردی داشته باشد، از ساختاری خشن و خشونتزا و بیگانه با گفتوگو و تعامل سرچشمه میگیرد. لایحه پرماجرای۵ مربوط به مبارزه با خشونت علیه زنان در ایران، فرازونشیبهای بسیاری را پشت سر گذاشته است. این پژوهش در نظر دارد پس از اشارهای کوتاه به تاریخچه این لایحه، از رهگذر روش توصیفی-حلیلی،ت به ارزیابی۵ انتقادی کاستیهای کلان لایحه پیشگیری از آسیب دیدگی زنان و ارتقای امنیت آنان در برابر سوءرفتار به عنوان آخرین عنوان و متن ذیربط تا زمان نگارش مقاله بپردازد. لایحه ای که در آغاز عنوان حمایت از زنان در برابر خشونت را بر خود داشت، در فروردین ۱۴۰۲ نام لایحه پیشگیری از آسیب دیدگی زنان و ارتقای امنیت آنان در برابر سوءرفتار به خود گرفت، »سوءرفتار« جایگزین »خشونت« شد و کلیات آن به تصویب مجلس ایران رسید. به باور ما، بهغمر مبارک بودن تلاشهای انجامگرفته در زمینه پیشگیری و پیکار با خشونت علیه زنان، مهمترین انتقادهای بنیادین وارد بر این لایحه را میتوان نقش کمرنگ آموزش برای پیشگیری از خشونت علیه زنان، عدم اتخاذ رهیافتی چندجانبه برای پیشگیری از خشونت علیه زنان،چیرگی۵ نگاه تقلیل گرایانه به خشونت علیه زنان و نبود نگاهی حقمدار در قبال انسانها و به طور خاص زنان در متن و روح لایحه دانست. به نظر میرسد تغییر در رفتار نسبت به زنان و در کل کاهش خشونت در جامعه، بیش و پیش از هر چیز نیازمند زدودن بنمایه ایه اندیشگی و ذهنی خشونت زاست و هیچ نونیقا در این زمینه، بدون توجه شایسته به این مهم، نمیتواند کارآمدی مناسبی داشته باشد.

ایران، خشونت علیه زنان، لایحه حمایت از زنان در برابر خشونت، حقوق زنان، حقوق بشر