آرش اقتداری - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
فرح حبیب - استاد، گروه معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

پدیدار شناسی در پی آن است تا از مرحله شناخت عینیات و ظواهر در گذشته به فهم هستی ماهوی پدیده ها نائل آید. وظیفه اصلی پدیدار شناسی رسیدن به گوهره اصلی و ذات اشیاء است. هوسرل پدیده را به چیزی اطلاق می کند که به «ادراک بلاواسطه» درآید. فلاسفه پیش از هوسرل به گوهر و مفهوم انسان و جهان به عنوان دو مقوله مستقل می پرداختند. هوسرل عقیده دارد این دو را باید در پیوند با هم موردتوجه قرار دهیم. تاریخی بودن، تاریخ فرد یا پیشینه، اشاره به آن چیزی دارد که یک فرهنگ از زمان تولد به شخص منتقل می کند، که در برگیرنده ارائه شیوه های فهم جهان نیز هست. هایدگر متفکری است که انسان ها و جهان را در زمینه های اجتماعی، تاریخی و فرهنگی در ارتباطی ناگسستنی با یکدیگر می بیند. از دیدگاه مرلوپونتی ما موجوداتی تن_آگاه هستیم و ظهور آگاهی ما به صورت بدنی است، از این رو بدن خود آگاهی است نه واسطه آگاهی و عالم. یکی از کسانی که از تحلیل ها و تفسیر های پدیدار شناختی در حوزه معماری استفاده فراوان کرده است یوهانی پالاسما نام دارد. پالاسما در آثار خود به ادراکات چند حسی، تجربه تنانه، فضای زیسته، اتمسفر، تعامل سوژه و ابژه، خیال پردازی و رویا، نور و ماده، فضا و مکان اشاره می کند. این پژوهش یک تحقیق کیفی است که در آن از روش توصیفی و تاریخی تفسیری برای بیان مطالب استفاده شده است. به نظر می رسد که پدیدار شناسی پالاسما بیشتر تحت تاثیر هوسرل، هایدگر، مرلوپونتی شکل گرفته باشد.

یوهانی پالاسما، پدیدار شناسی، ادراکات چند حسی، تجربه تنانه