شهرام واحدی - استادیار روان شناسی تربیتی، دانشگاه تبریز

امروزه پرخاشگری نوجوانان به یکی از مهم ترین مسایل اجتماعی تبدیل شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی بین ابعاد والدینی غیرحمایتی (طرد، تهدید و سهل گیری)، خودتنظیمی و پرخاشگری نوجوانان با استفاده از روش مدل یابی ساختاری است. روش کار: روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بود. به این منظور، ۱۹۲ دانش آموز (۹۶ دختر، ۹۶ پسر) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسش نامه های فرزندپروری، خودتنظیمی و مقیاس رفتار اجتماعی را تکمیل کردند. برای ارزیابی مدل پیشنهادی از روش مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) و بر اساس نرم افزار Amos ویرایش ۱۶ استفاده شد. یافته ها: بین پرخاشگری دختران و پسران تفاوت معنی داری وجود ندارد (۰۵/۰P>). هم چنین نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی از برازش قابل قبولی برخوردار است. دو بعد والدینی غیرحمایتی (طرد و سهل گیری) و خودتنظیمی به عنوان متغیرهای پیش بین معنی داری برای پرخاشگری نوجوانان محسوب می شود. خودتنظیمی نوجوان تا حدی اثرات ابعاد والدینی غیرحمایتی را بر پرخاشگری آنان میانجیگری می کند. نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان داد که همسو با مدل مفهومی، ابعاد والدینی غیرحمایتی به طور مستقیم و غیرمستقیم (خودتنظیمی) با پرخاشگری نوجوانان رابطه دارد.

پرخاشگری, خودتنظیمی, نوجوان, والدینی