مریم محمدی دولت آباد - کارشناس ارشد روانشناسی، دانشگاه اردکان، اردکان، ایران.
یاسر رضاپور میرصالح - دانشیار گروه مشاوره، دانشگاه اردکان، اردکان، ایران.
آزاده چوبفروش زاده - استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه اردکان، اردکان، ایران.

اختلال بیش فعالی-نقص توجه ازجمله اختلالاتی است که منجر به بروز مشکلات متعددی برای کودکان مبتلا می­شود، درمان­های متعددی نیز برای بهبود این اختلال پیشنهادشده، اما پرداختن به درمان­های غیردارویی که فاقد عوارض جانبی باشد از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. در این پژوهش اثربخشی تئاتردرمانی بر پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال بیش­فعالی - نقص توجه موردبررسی قرارگرفته. از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون _ پس آزمون همراه با گروه کنترل و آزمون پیگیری برای اجرای این مطالعه استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی نقص توجه شهر رفسنجان بود که ازاین بین تعداد ۱۶ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به عنوان اعضا نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه ۸ نفره آزمایش و کنترل جای گذاری شدند. اعضای گروه آزمایش در جلسات گروهی تئاتردرمانی شرکت کردند، درحالی که برای گروه کنترل مداخله­ای صورت نگرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه پرخاشگری کودکان دبستانی شهیم (۱۳۸۵) بود که در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری اجرا شد. برای تجزیه وتحلیل داده­­ها نیز از آزمون واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته­ها حاکی از این بود که میزان پرخاشگری گروه­ آزمایش پس از انجام مداخله­ی تئاتردرمانی و همچنین بعد از گذشت یک ماه (مرحله پیگیری)، نسبت به گروه کنترل کاهش یافته بود. (۰۰۱/۰>P) بنابراین می­توان نتیجه گرفت که تئاتر درمانی موجب کاهش میزان پرخاشگری در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه می­شود.

فعالی, پرخاشگری, تئاتردرمانی, نقص توجه