Gholamreza Roshan - استادیار، گروه جغرافیا، دانشگاه گلستان، گرگان، ایران

آمایش سرزمین علمی است که با توجه به ویژگی های اکولوژیک سرزمین و شرایط اقتصادی- اجتماعی آن، نوع استفاده بهینه از سرزمین را مشخص می سازد. در این پژوهش بر پایه اصول آمایش سرزمین و به منظور شناسایی پتانسیل های هواشناسی زیست انسانی ایران، به عنوان یک سرمایه اقتصادی، از روش متوسط نظرسنجی پیش بینی شده (Predicted Mean Vote) استفاده شد. جهت محاسبه این شاخص از ۴ مولفه متوسط دما، رطوبت نسبی، سرعت باد و ابرناکی در مقیاس روزانه در ۴۰ ایستگاه ایران و برای سری زمانی ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۰ استفاده شد. نتایج این تحقیق بر مبنای میانگین درازمدت ماهانه نشان داد که بیشینه درصد فراوانی ایستگاه های دارای شرایط زیست اقلیمی خیلی گرم تا داغ به فراوانی ۹۰ درصد ایستگاه ها، به ماه جولای و بیشینه شرایط سرد تا خیلی سرد با فراوانی ۵/۶۲ درصد ایستگاه ها به ژانویه اختصاص یافته است. از طرف دیگر در ماه اکتبر بیشینه ایستگاه های کشور با ۴۰ درصد از فراوانی ها آسایش حرارتی را تجربه کرده اند. اما آمار درازمدت روزانه موید این حقیقت است که چابهار با ۱۸ درصد، اهواز با ۲۸ درصد و همدان با ۵/۳۰ درصد از فراوانی ایام، به ترتیب بیشینه طبقه آسایش، داغ و خیلی سرد را در مقایسه با سایر ایستگاه های کشور داشته است. در نهایت یافته های این تحقیق، ظرفیت ها و عوامل بازدارنده آسایش حرارتی را برای مناطق مختلف کشور نشان می دهد که این می تواند نقش موثری در ارائه برنامه ریزی های ارزیابی توان و آمایش سرزمین ایفا کند.

آمایش سرزمین, آسایش حرارتی, ایران, توسعه پایدار, شاخص PMV, هواشناسی زیستی