محمد وحیدی فراشاه - دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی و مشاوره، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
عبدالله شفیع آبادی - استاد گروه مشاوره، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
آناهیتا خدابخشی کولایی - دانشیار، گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه خاتم، تهران، ایران

هدف:. هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش گروهی زوج درمانی مثبت نگر و رویکرد رفتاری تلفیقی بر همدلی و صمیمیت زوج های نابارور بود. روش پژوهش: روش پژوهش، نیمه آزمایشی یا طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین نابارور مراجعه کننده به مراکز مشاوره و درمانی شهر شیراز در سال ۱۳۹۸ که از بین آنها به شیوه نمونه گیری مبتنی بر هدف و بر اساس نمونه در دسترس از بین زوجین مراجعه کننده، تعداد ۴۵ انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۱۵ نفره جایگزین شدند. برنامه زوج درمانی رفتاری-تلفیقی کریستنسن و همکاران (۲۰۱۰) در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای و زوج درمانی مثبت نگر رشید و سلیگمن (۲۰۱۳) در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت هفتگی اجرا شد اما گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. هر سه گروه در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه های همدلی جولیف و فارینگتون (۲۰۰۶) و صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (۱۹۸۳) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر به کمک نرم افزار SPSS.۲۲ صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو روش درمانی می توانند همدلی (۹۲/۱۰۷= F، ۰۰۱/۰>P)، و صمیمیت زناشویی (۸۱/۱۱۶=F، ۰۰۱/۰>P) را بهبود بخشند، اما آموزش مثبت نگر به شیوه گروهی دارای تاثیر بیشتری بر متغیرهای پژوهش بود (۰۱/۰>P). نتیجه-گیری: می توان نتیجه گرفت آموزش گروهی زوج درمانی مثبت نگر و رویکرد رفتاری تلفیقی بر همدلی و صمیمیت زوج های نابارور موثر است و می تواند بر بهبود مشکلات زوجین نابارور موثر باشد.

زوج درمانی مثبت نگر, رویکرد رفتاری تلفیقی, همدلی, صمیمیت