مهدی غلامی بیدخان - دانشجو کارشناسی آموزش ابتدایی پردیس شهید بهشتی مشهد واحد دانشور نیشابور

طبیعت گرایی براین فرض مبتنی است که طبیعت بنیادواقعیت است.طبیعت فی نفسه نظامی کلی است که تمامیت هستیازجمله انسان وطبیعت انسانی رادربرمی گیردوتبیین می کند. بی شک یکی از راه های دستیابی به شناخت بهتر از اوضاعکنونی بخصوص در حوزه آموزش و پرورش بررسی تطبیقی نظام های آموزشی و بررسی وجوه اشتراک و افتراق بین آن نظام هااست. یک نظام آموزشی برای اینکه بتواند نقاط قوت و ضعف خود را بهتر شناسایی کند، باید اجراء و زیر سیستم های خود رامورد بررسی و کنکاش قرار دهد تا بتواند ضمن دست یابی به نقاط قوت و مثبت خود وارج نهادن به آنها، نقاط ضعف خود راشناسایی و سعی دررفع آنها کند. لذا در این نوشتار، پس از معرفی اجمالی مکتب طبیعت گرایی ، به بیان انسان شناسی وویژگی های آن در طبیعت گرایی و اسالم پرداخته ایم، سپس هریک از وجوه آموزشی و پرورشی شامل هدف ها، معلم ودانشآموز، برنامه درسی و روش آموزش را در این دو مکتب مورد بررسی قرار داده ایم. روش انجام پژوهش تحلیل اسنادی و به شیوهتطبیقی بوده است.

تعلیم و تربیت، طبیعت گرایانه، اسلامی