حامد ساجدی
ابوالفضل ساجدی

زمینه و هدف: یکی از ابعاد سلامت در انسان ها، بعد معنویت است که مورد توجه اندیشمندان قرار گرفته است. نیل به سلامت معنوی مستلزم طی گام هایی است. از جمله گام ها برای تحقق سلامت معنوی در کودکان، هدایت بینش ها و باورهای آنان به سوی معنویت است۱. کودکان همواره بر اثر تعامل با والدین و محیط در حال رشد در جنبه های مختلف می باشند. برای آن که کودکان هفت تا دوازده ساله، به سمت بینش های معنوی سوق داده شوند، برنامه ریزی مناسب باید صورت گیرد. این نوشتار به بررسی بینش های معنوی متناسب با این سن و نحوه انتقال این بینش ها به کودکان می پردازد. روش کار: در این مطالعه از انواع مطالعات کتابخانه ای، اسنادی، کیفی و توصیفی استفاده شده است. یافته ها: خداشناسی، راه و راهنماشناسی از مهم ترین بینش های معنوی هستند که باید متناسب با ظرفیت کودک، گام هایی از سوی والدین در راستای انتقال این بینش ها برداشته شود. والدین باید در راستای تبدیل بینش به باور معنوی حرکت کنند. آن ها با مدیریت گفتگوهای خانوادگی و پرهیز از آسیب های آموزش زبانی می توانند جهان بینی معنوی را به کودک منتقل کنند. استفاده از ابزارها و قالب های آموزشی یادگیری را آسان تر و دلنشین تر می کند و اجرای عملی سبک زندگی معنوی کودک را با آثار عملی معنویت آشنا می سازد. نتیجه گیری: والدین برای انتقال بینش های معنوی باید به دنبال لحظه های نابی باشند که یادگیری، یادسپاری و باورپذیری کودک در بالاترین سطح قرار دارد.

Adolescent, Belief, Childhood, Language Education, Spiritual Insight, Spiritual Lifestyle, معنویت, آموزش و پرورش دوران اولیه کودکی, رشد اخلاقی, سبک زندگی