امیر ناظری - دانشجوی دکتری حقوق نفت و گاز، دانشکده حقوق، دانشگاه تهران، تهران، ایران

گواهی نامه ثبت اختراع، طرح صنعتی و علامت تجاری دلالت بر حق انحصاری دارنده گواهی نامه نسبت به بهره برداری از موضوع ثبت شده دارد. در واقع، موضوع ثبت شده در قلمرو انحصار دارنده گواهی نامه قرار دارد و اگر دیگران به بهره برداری از آن موضوع بپردازند با ضمانت اجراهای حقوق مالکیت صنعتی مواجه خواهند شد. قاعدتا تا زمانی که گواهی نامه به اعتبار خود باقی است، مرجع قضایی، اعم از حقوقی و کیفری باید به آن ترتیب اثر دهد و ناقض را محکوم نماید. با این حال، در رای مورد بررسی در این مقاله، پس از طرح شکایت کیفری، دادسرا تلاش می کند با ارجاع امر به کارشناس، درستی یا نادرستی ثبت را احراز نماید و پس از عدم احراز صحت ثبت، مبادرت به صدور قرار منع تعقیب می نماید. در این نوشتار سعی بر آن است این رای را به بوته نقد کشیم و با توجه به جایگاه تشریفات و عدم قطعیت ذاتی در نظام مالکیت صنعتی با نگاهی نقادانه به تحلیل استدلالهای انجام شده در آن رای بپردازیم.

تشریفات, عدم قطعیت, ارزیابی, طرح صنعتی