محمدحسن اسدیان فلاحیه - دکتری تکتونیک از دانشگاه شیراز، ۱۳۸۹ ، عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور

ژئودینامیک مبحثی است که هنوز مبانی آن به خوبی شناخته نشده است. در این تحقیق سعی می شود به کمک مفهوم قرآنی دحو الارض این مقوله را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم. به طور خیلیفشرده می توان ژئودینامیک را در دو واژه قرآنی دحو یعنی غلطش و طحو یعنی گسترش خلاصه کرد.این دو مفهوم از خصوصیات بارز حرکت های کهکشان هاست. زمین به عنوان جزئی از کهکشان این دو ویژگی را از خود نشان می دهد. غلطش و گسترش باعث قطبش زمین می شود. پدیده شب و روز در شرق و غرب زمین یا تفاوت فصول در نیکره شمالی و جنوبی یک نوع تغییر قطبش آب و هوائی سریعاست . اگر به نقشه آنومالی گرانی زمین نگاه کنیم می بینیم گرانی در اطراف راکی در حال غروب یا کاهش ولی در آن سمت زمین یعنی در اطراف هیمالایا در حال طلوع یا افزایش است. یا می بینیم آلپ-هیمالایا کمربند شرقی-غربیست ولی راکی-آند در غرب کمربند شمالی-جنوبی است. یا اقیانوس ها و قاره های نسبت به شمال/جنوب و شرق/غرب زمین توزیع متقارن دارند . میدان ژئومغناطیسی از قطبجنوب واگرا و در قطب شمال همگرا می شود، به طور مشابه می بینیم تجمع ماده در قطب جنوب قاره جنوبگان را ایجاد می کند و در قطب شمال تفرق ماده اقیانوس شمالگان را به وجود می آورد. در اینجااین سوال مطرح می شود چه چیزی در پشت این نظم وجود دارذ. کلید این معما در مکه نهفته است به این صورت که اگر بیائیم یک سیستم کهکشانی توسع یافته با دو بازوی فیبوناچی با مرکزیت مکه راانتخاب کنیم تکتونیک زمین به خوبی جواب خواهد داد، دلیل آن صدق کردن موقعیت مکه در عدد طلائی است. یعنی اگر بیائیم عرض جنوبی مکه را به عرض شمالی آن تقسیم کنیم به عدد طلائی 1/618می رسیم ولی جالب است برای رسیدن به این عدد نسبت به طول زمین باید نصف النهاری را انتخاب کنیم که از کافت معروف ساموا-تونگا بگذرد. به نظر می رسد مقدار اضافه 0/618بر می گردد به مقدار گسترش جنوبگان نسبت به شمالگان و غرب نسبت به شرق است

دحو، طحو، نوار مبیوس، بازوی فیبوناچی، مدل کهکشانی، سیکلوئید