ابوالفضل خادمی جلگه نژاد - گروه علوم خاک دانشگاه شهید باهنر کرمان ایران
مجید فکری - گروه علوم خاک، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران

با توجه به مشکلات زیست محیطی ناشی از فلزات سنگین در آب های سطحی و زیرزمینی، جذب سطحی می تواند بهعنوان یک جایگزین امیدوارکننده برای کاهش یون های فلزات سنگین در منابع آبی مورد توجه قرار گیرد. در این مطالعه، جذب کادمیم توسط زیستتوده تفاله پسته و بیوچارهای حاصل از آن در دو دمای ۰C ۳۰۰ و۰C  ۵۰۰ در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ در دانشگاه شهید باهنر کرمان مورد بررسی قرار گرفت. ویژگیهای زیستتوده و بیوچارهای حاصل از آن تعیین شد. تاثیر  pH(۲-۷)، زمان تماس (۱۴۴۰-۵ دقیقه) و غلظتهای اولیه مختلف (۱۰-۲۰۰ میلیگرم بر لیتر) بر جذب کادمیم ارزیابی شد. علاوه بر آن مدلهای سینتیکی شبه مرتبه اول و شبه مرتبه دوم و نیز مدلهای همدما فروندلیچ و لانگمویر مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج بهدست آمده نشان داد با پیرولیز زیستتوده تفاله پسته درصد کربن افزایش و درصد هیدروژن، نیتروژن و گوگرد کاهش یافت. تصاویر SEM نشان داد که سطح بیوچار نسبت به زیستتوده نامنظمتر و خشنتر است. همچنین pH بهینه ۵ بود و محلول در زمان ۱۲۰ دقیقه به تعادل رسید. جذب کادمیم توسط جاذبها با مدل سینتیکی شبه مرتبه دوم و مدل همدمای لانگمویر برازش بهتری نشان داد. حداکثر ظرفیت جذب کادمیم توسط زیستتوده تفاله پسته، بیوچار ۳۰۰ و بیوچار ۵۰۰ به ترتیب ۵/۴۰، ۲/۵۸ و ۵/۷۲ میلیگرم بر گرم بود. نتایج این مطالعه نشان داد که با افزایش دمای پیرولیز مقدار جذب کادمیم افزایش یافت و بیوچار تفاله پسته ظرفیتی بالایی برای جذب کادمیم از محلول آبی دارد.

بیوچار, تفاله پسته, دمای پیرولیز, کادمیم, محلول آبی