منیره مجلسی نصر - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
محمد انصاری زاده - گروه مهندسی بهداشت محیط، مجتمع آموزش عالی سلامت ممسنی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز،
مصطفی لیلی - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان،

زمینه و هدف: مواجهه با آلاینده های هوا می تواند باعث بروز مشکلات زیاد از جمله اثرات بهداشتی در انسان و حیوانات شود. در این مطالعه، وضعیت آلودگی هوا در شهر شیراز طی سال های ۹۲-۱۳۹۰ مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه که از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد داده های آلودگی هوا از شرکت کنترل کیفیت هوا برای دو ایستگاه اصلی دروازه کازرون و میدان امام حسین (ع) و در فاصله سال های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۲ جمع آوری و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و متعاقب آن مقادیر شاخص کیفیت هوا نیز محاسبه شد. یافته ها: بیشترین غلظت میانگین سالیانه ۲SO مربوط به سال ۱۳۹۰ با غلظتppm ۰۱۸/۰ و کمترین غلظت میانگین سالیانه نیز مربوط به سال ۱۳۹۲ با غلظت ppm ۰۱۵/۰ می باشد. بیشترین غلظت اندازه گیری شده برای دی اکسید نیتروژن طی دوره مطالعه نیز مربوط به ۱۳۹۰ با میانگین غلظت ppm ۰۲۵/۰ می باشد. در مورد ازن، بیشترین میانگین غلظت فصلی مربوط به تابستان ۱۳۹۲ با غلظت ppm ۰۶۸/۰ می باشد. از نظر کیفیت هوا، در سال ۱۳۹۰ بدترین وضعیت را از نظر آلاینده های بررسی شده داشته و در حدود ۳۱ درصد روزها کیفیت هوا غیربهداشتی یا ناسالم بوده است ولی طی سال های آخر مطالعه، کیفیت هوا وضعیت بهتری داشته است. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که غلظت آلاینده ۲SO با توجه به وضع مقررات سختگیرانه طی سالیان اخیر کاهش پیدا کرده ولی مقادیر ۲NO بدلیل بیشتر شدن تعداد وسایل نقلیه گازسوز بیشتر شده است. در ارتباط با وضعیت کیفیت هوا نیز روند آن در طی دوره مطالعه رو به بهبود بوده است.

Air Pollution, SO۲, NO۲, O۳, Air Quality Index, Shiraz, آلودگی هوا؛ دی اکسید گوگرد؛ دی اکسید نیتروژن؛ ازن؛ شاخص کیفیت هوا؛ شیراز