محبوبه داخته هارونی - دانشجو دکترا پرستاری، دانشکده علوم بهزیستی و توانبخشی
کیان نوروزی - دانشیار گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
مسعود فلاحی - استاد گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
رضا فدای وطن - استاد گروه سالمندی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
سیدباقر مداح - استاد گروه پرستاری، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران

مقدمه و هدف: تغییرات ساختاری در جمعیت، مانند روند رو به رشد به سمت خانواده های هسته ای و زیرساخت های پیچیده فناوری اطلاعات، باعث کاهش فرصت های ارتباط بین نسلی و در نتیجه ایجاد شکاف نسلی بین سالمندان و نسل جوان شده است. تعامل بین نسلی، یعنی تعاملات ساختاریافته یا نیمه ساختار یافته بین سالمندان غیر فامیل و نسل های جوان به عنوان ابزاری برای کاهش انزوای اجتماعی در سالمندان و به نفع کودکان و بزرگسالان به طور یکسان در حال ظهور است. هدف از این مطالعه بررسی دانش رایج و مرتبط با تاثیر برنامه های بین نسلی بر سلامت و بهزیستی سالمندان در خانه های پرستاری می باشد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع مروری می باشد که بر پژوهش های انجام شده در رابطه با تاثیر برنامه های بین نسلی بر سلامت و بهزیستی سالمندان در خانه های پرستاری با شیوه مرور سیستماتیک منابع اطلاعاتی شامل CINAHL ، PubMed ،Elsevier ،Iranmedex و SID و منابع کتابخانه ای از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۲ پرداخته است. نتایج: برنامه های بین نسلی روشی مناسب برای تمامی نسلها در افزایش عزت نفس و بهبود علائم جسمانی و کاهش اضطراب و بهبودسلامت روان در سالمندان و رشد و تکامل شخصیت کودکان و نگرش مثبت آنها نسبت به سالمندان است. همچنین، برنامه های بین نسلی می توانند با کاهش خطر انزوای اجتماعی و تنهایی در نتیجه احساس بیشتر معنادار بودن، به عنوان ترویج کننده سلامت در میان سالمندان بکار گرفته شوند. بحث و نتیجه گیری: یافته های فعلی نشان می دهد که برنامه بین نسلی برای ساکنان خانه سالمندان و نوجوانان یک مداخله پرستاری ارزشمند برای غلبه بر شکاف نسلی و دستیابی به وظایف تکاملی است.

برنامه های بین نسلی، وضعیت سلامتی، بهزیستی، خانه های پرستاری