زهره تاجیک - دانشجوی دکتری جامعه شناسی اقتصادی و توسعه، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحققات، تهران، ایران
سیدموسی پورموسوی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهر ی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحققات، تهران، ایران
رحیم سرور - استاد جغرافیا و برنامه ر یزی شهر ی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحققات، تهران، ایران

اقتصاد شهری به عنوان شاخه ای از اقتصاد خرد. پس از شکل گیری رویکردهای مبتنی بر پایداری همچون توسعه پایدار بیش از پیش با این روبکردها پیوندیافت و مقوله ای جامع با عنوان اقتصاد پایدار شهری، را شکل داد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی الگوهای اقتصاد پایدار شهری به منظور تحول و توسعه مجدد محله های ناکارآمد شسهری می باشد که تاکنون کفایت آنها ارزیابی نگردیده است.بدین منظور با استفاده از یک روش کمی- کیفی مبتنی بر مصاحبه و پرسشگری از خبرگان شهر تهران، داده های تحقیق گردآوری شد. نتایج به دست آمده. حاکی از تاثیر مثبت و معنادار تمامی مدل های مورد بررسسی بر متغیر وابسته یعنی توسعه محلی بود. با این حال برخی از الگوهای اقتصاد پایدار شهری همچون «کارآفرینی اجتماعی» و «الگوی LED» تاثیر بیشتری بر توسعه محلی داشت. این بدان معنبی است که دو الگوی یادشده می تواند بیش از سایر الگوها در انطباق با شرایط محله های ناکارآمد منطقه ۱۰ شهر تهران به کار گرفته شود. در نهایت این نتیجه به دست آمد که برای کاربست الگوهای اقتصاد پایدار شهری در توسعه محلی و تحول محله های ناکارآمد شهری منطقه ۱۰ شهر تهران باید دو پیش شرط اساسی مدنظر قرار گیرد. یکی اینکه اولویت انتخاب الگوهای توسعه مجدد. مبتنی بر تطابق آنها با «توسعه محلی درونزا» باشد و شرط دیگر شرایط و اقتضائات جامعه شناختی محله های ناکارآمد شهری در انتخاب الگوی توسعه لحاظ گردد. با پذیرش و به کارگیری این دو پیش شرط، می توان الگویی بومی از توسعه محلی مبتنی بر رویکرد اقتصاد پایدار شهری در شهر تهران را تحقق بخشید.

اقتصاد پایدار شهری، ا لگوی بومی، محله های ناکارآمد، توسعه محلی، تهران