سعیده سادات مصطفوی
محمدرضا شعیری
محمدعلی اصغری مقدم
جواد محمودی قرایی

روان­شناسان برای رفع مشکلات رفتاری کودکان، شیوه­های گوناگونی را در طول سالیان متعدد طراحی کرده­اند. برخی از روش­ها بر خود کودک، برخی بر والدین و برخی بر محیط آموزشی متمرکز بوده است. بارزترین شیوه تغییر رفتار در کودکان، به بازی درمانی باز می­گشته است. این روش درگذشته بیشتر بر تعامل درمانگر با کودک متمرکز بوده است؛ درحالی­که برخی الگوها به آموزش این شیوه به والدین و تکیه بر آنها به عنوان واسطی برای ترمیم و بهبود رفتارهای کودکان نزدیک شده­اند. یکی از این روش­ها الگوی بازی­درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک (CPRT) است. بر این اساس مساله تحقیق حاضر اینست که آیا آموزش مهارت­های بازی­درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک به مادران، باعث کاهش مشکلات رفتاری درکودکان می­شود؟ به منظور بررسی این امر، کودکان پیش دبستانی ۷- ۶ ساله در دو مرحله مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحله اول ۷۳ کودک توسط سیاهه رفتاری کودک(CBCL)  مورد بررسی قرار گرفتند که ۲۵ نفر از آنها دارای مشکلات رفتاری بوده­اند و۱۳ نفر از مادران آنها آماده شرکت در طرح حاضر شدند. از این ۱۳ نفر ۶ نفر در گروه آزمایش و ۷ نفر در گروه کنترل، بطور تصادفی جایگزین شدند.   تمامی این والدین در دو مرحله پیش و پس­آزمون، پرسش­نامه CBCL را پر نمودند. افراد گروه کنترل در انتظار درمان ماندند و گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۲ ساعته، در برنامه آموزش مهارت­های بازی­درمانی شرکت کردند. داده­های مرحله پیش و پس­آزمون با استفاده از آزمون آماری یومن ویتنی مورد مقایسه قرار گرفت. یافته­ها نشان دادکه آموزش مهارت­های بازی­درمانی به مادران موجب کاهش مشکلات رفتاری در کودکان گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است.

مشکلات رفتاری کودکان, بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد- کودک (CPRT)