کسری کتاب الهی - مربی و عضو هیات علمی گروه ادبیات و زبان فارسی، دانشگاه فرهنگیان، پردیس شهید مدرس، سنندج، کردستان، ایران
مرتضی میرغلامی - استاد گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، ایران
یاسر شهبازی - دانشیار گروه معماری و تکنولوژی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، ایران

ظهور کرونا از ابتدای سال ۲۰۱۹ ، با لحاظ محدودیت هایی از سوی سازمانهای جهانی، سبک زندگی جدیدی مبتنی بر کمرنگ شدن اهمیت واستفاده همراه با ترس از فضاهای عمومی در درون شهرها، رقم زده است. در بحران کنونی، یکی از شیوه های مهار بیماری، فاصله گذاریاجتماعی است که در مقیاس خرد و روابط انسانی درون شهرها، در کنار دیگر دستورالعمل های بهداشتی/ پزشکی رایج، تجویز شده و همینمورد اهمیت "فاصله و دوری گزینی"، را در سطوح مختلف جامعه علی الخصوص برای شهرسازان، در بازاندیشی به مقوله شهر، مطرح می نماید.در این پژوهش، دو هدف اصلی بشرح دنبال میگردد. ۱ .شناسایی عوامل شهرسازی تاثیرگذار در کاهش میزان شیوع پاندمی، ۲ .واکاوی رابطهفاصله گذاری اجتماعی بر میزان استفاده از فضاهای شهری در دوان پاندمی. پژوهش حاضر براساس هدف، کاربردی و توسعهای بوده و با مرور ادبیات و داده های بدست آمده از تجربیات جهانی در حوزه شهر و پاندمی، طی سالهای ۲۰۱۹-۲۰۲۲ در صدد پاسخگویی به سوالات زیر می باشد. ۱ عوامل تاثیرگذار در شیوع پاندمی از منظر شهرسازی چیست؟، - ۲ . "غرابت" ناشی از فاصله گذاری دوران پاندمی و "قرابت" ناشی از -تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری در دوران پاندمی چگونه قابل تفسیر است؟. یافته های پژوهش نشان می دهد که عوامل "سیستم زیستمحیطی، قابلیت اتصال، کشاورزی شهری در مقیاس منطقه و بازنگری در محله، حمل و نقل، فضاهای شهری و طبیعت در مقیاس شهر،" میتواند در کاهش شیوع بیماری موثر واقع گردد. همچنین فاصله گذاری اجتماعی، لزوما ما را از نظر اجتماعی دور نمیکند، زیرا این یک فاصلهفیزیکی پیشگیرانه دوران پاندمی است که بسیاری از انسانها ناخودآگاه ترجیح میدهند برای رویارویی با افرادی که از نزدیک آنها را نمیشناسند، مورد استفاده قرار دهند.

پاندمی، قرابت اجتماعی، فاصله گذاری فیزیکی، محله، الگواره