فرنوش روز خوش - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه گیلان
مهرناز مولوی - دکترای شهرسازی،استادیار شهرسازی،عضو هیئت علمی دانشگاه گیلان
علی اکبر سالاری پور - دکترای شهرسازی ، استادیار شهرسازی،عضو هیئت علمی دانشگاه گیلان

دستیابی به توسعه پایدار در شهرسازی یکی از مهم ترین مسائل و دغدغه های مدیران و برنامه ریزان شهری در دهه اخیر می باشد. یکی از رویه های دسترسی به توسعه پایدار رویکرد حمل و نقل عمومی محور است. سهولت دسترسی، میزان رضایت، جذابیت مسیر و سایر عوامل می تواند از معیارهای موثر بر میزان دسترسی به حمل و نقل عمومی باشد. این مقاله سعی دارد تا با شناخت بافت های شهری بجنورد، به مقایسه میزان دسترسی به حمل و نقل عمومی در هر بافت بپردازد، در راستای بررسی شاخص حمل و نقل عمومی با بهره گیری از نظر کارشناسان و نخبگان ۲ معیار و ۱۲ زیر معیار در نظر گرفته شد. همچنین در ادامه از رویکرد ANP برای بهبود تصمیم گیری و درجه بندی اهمیت معیارها استفاده و در نهایت با بهره گیری از مدل Topsis ، رتبه بندی بافتها از نظر دسترسی به حمل و نقل عمومی انجام شد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و از برداشتهای میدانی، پرسشنامه، مطالعات کتابخانه ای و اسنادی برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. هدف از طرح این پژوهش، توجه به دسترسی مناسب شهروندان در هر نقطه از شهر به حمل و نقل عمومی به خصوص به صورت پیاده می باشد. نتایج حاصل میزان دسترسی به حمل و نقل عمومی در هر یک از بافت های شهری بجنورد را بیانگر و نیاز توجه هر چه بیشتر مسئولین به این مسئله را یادآور می شود.

حمل و نقل عمومی, توسعه پایدار, TOPSIS, ANP, بافت شهری