علیرضا زمان پور - دانشجوی دکتری عمران _ گرایش ژئوتکنیک، دانشگاه سمنان
عادل عساکره - عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان
عبدالحسین حداد - عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان

قرار گرفتن مسیر راهها بر روی بسترهای خاک رسی نرم همواره با خطرات و آسیب هایی نظیر نشست سطح راه و یا تغییر شکل و ترک خوردگی روسازی راهها همراه است . حساسیت این نوع خاکها در مقابل تغییرات رطوبت و بارگذاری وارده موجب شده تا استفاده از روشهایی نظیر تثبیت و یا تسلیح بستر به عنوان راهکار اصلی مقابله با این نوع مشکلات در طراحی و اجرای مسیرهای راه مد نظر قرار بگیرد. روشهای تثبیت سنتی و مرسوم، به دلیل ایجاد مشکلات زیست محیطی وکاهش منابع تجدیدناپذیر، مهندسان را به استفاده از مواد ضایعات صنعتی به عنوان مواد تثبیت -کننده جایگزین ترغیب کرده است . با بهسازی خاک رسی ، مقاومت نمونه افزایش می یابد اما بر اثر عواملی مانند بارندگی های طولانی ، که با بالا و پایین رفتن سطح آب زیرزمینی نمونه تحت سیکل های تر و خشک شدنهای طولانی قرار می گیرد، خاک بهسازی شده مقاومتش را به علت حضور آب در نمونه از دست می دهد و می تواند منجر به ایجاد آسیب و خسارات به پروژههای ژئوتکنیکی و راهسازی گردد. برای غلبه بر این مشکل ، پژوهشگران به نمونه های تثبیت شده، انواع الیاف سازگار با محیط زیست اضافه کردند. الیاف به طور یکنواخت در نمونه های خاک پراکنده شده و طولشان به اندازهای است که شبکه ای در هم تنیده بین ذرات خاک ایجاد کرده و در عین حال با جلوگیری از آب شستگی ذرات جامد خاک، مانع از توسعه و گسترش ترک در نمونه می شود. نمونه های بهسازی شده با درصدهای بهینه تثبیت کنندهها و الیاف، بیشترین مقدار دوام و پایداری را پس از اعمال سیکل های تر و خشک داشته و در نتیجه کمترین میزان آسیب و خسارات را برای پروژههای ژئوتکنیکی و راهسازی خواهند داشت .

خاکهای رسی ، سیکل های تر و خشک ، ضایعات صنعتی ، الیاف ، پارامترهای دوام