معصومه شفیع زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند
سهیل پارسا - استادیار گروه زراعت دانشگاه بیرجند
کرامه احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند
راضیه علیزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند

تنش شوری از جمله تنش های غیر زنده مهم است که اثرات زیانباری روی جوانه زنی، رشد و عملکرد محصول دارد. با توجه به تحقیقات انجام شده به نظر می رسد، یکی از راه های افزایش مقاومت گیاه به شوری، استفاده از بذور پرایم شده برای کاشت است. در این مطالعه به بررسی اثر تیمارهای مختلف پرایمینگ بذر بر روی جوانه زنی کنگر فرنگی تحت تنش شوری پرداخته شد. بدین منظور آزمایشی فاکتوریل با طرح پایه کاملا تصادفی با سه تکرار در سال 1389 در دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند انجام گرفت. فاکتور اول تیمارهای پرایمینگ بذر که شامل بذر که شامل هیدروپرایمینگ، هاردنینگ، خیساندن بذور در محلول های کلرید سدیم و پلی اتیلن گلایکول با پتانسیل 0/8- مگا پاسکال به مدت 12 ساعت و بدون پرایم به عنوان شاهد و فاکتور دوم تنش شوری (NaCl) در پنج سطح ( 0 و 5 و 10 و 15 و 20 دسی زیمنس بر متر) بود. نتایج نشان داد که با افزایش تنش شوری مولفه های جوانه زنی شامل درصد و سرعت جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه و بنیه بذر کاهش یافت اما میزان این کاهش برای بذرهای پرایمینگ شده کمتر بود. در تمامی سطوح شوری بذرهای تیمار شده نسبت به بذرهای شاهد درصد، سرعت جوانه زنی بنیه بذر بیشتر را داشتند و درتمامی سطوح شوری هیدروپزایمینگ برترین تیمار بود.

کنگر فرنگی، پرایمینگ، تنش شوری، رشد اولیه گیاهچه