عبدالعظیم شهرویی - دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم انسانی و روانشناسی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
مهران شهرویی - دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واجد بیرجند، بیرجند، ایران
شهریار شهرویی - مربی، گروه آموزش ابتدایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شادگان، شادگان، ایران
اسراء مرادپور - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه شهید چمران، اهواز، ایران

گروه درمانی یکی از انواع روش های روان درمانی است که یک یا دو درمانگر با گروهی از افراد دارای مشکلات مشابه کارمی کند. گروه درمانی شناختی-رفتاری یکی از پرکاربردترین انواع روان درمانی گروهی می باشد. کشف محدودیتهای یک مداخله می تواند به پیشبرد مسیر علمی زمینه مورد پژوهش، شناسایی نقاط ضعف و قوت، و ارتقاء آن شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی مروری محدودیتهای به کارگیری گروه درمانی شناختی-رفتاری در ایران و خارج از کشور بود. بدین منظور پژوهش های آزمایشی داخل و خارج از ایران در زمینه محدودیتهای گروه درمانی شناختی-رفتاری از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰ مورد بررسی قرار گرفتند. محدودیت های گروه درمانی شناختی-رفتاری در ایران و در خارج از کشور در ۱۰ زمینه دسته بندی شدند. نتایج پژوهش حاضر محدودیت های ده گانه زیر را شامل شد: ۱- محدودیت در ارزیابی (فرایند و روش تشخیص)؛ ۲- فرایند و محتوای مداخله؛ ۳- تعداد جلسات و تلفیق روان درمانی ؛ ۴- محیط و مکان مداخله؛ ۵- بافت جغرافیایی- فرهنگی- اجتماعی؛ ۶- عدم هماهنگی در میزان تخصص درمانگر و تعداد درمانگر و دستیاران ؛ ۷- مشارکت و افت شرکت کنندگان در گروه درمانی؛ ۸- ملاحظات اقتصادی و بار مالی؛ ۹- ضرورت و اولویت ارائه مداخله؛ و ۱۰- تاثیر شدت، حدت، نوع اختلال و بیماری همبود در مداخله. جزئیات مربوط به بررسی محدودیتهای هر دسته، در بخش یافته ها و نتایج تشریح شدند. در این پژوهش به چالش های روش شناسی، میزان اثربخشی و سایر جنبه های مداخله را اشاره نشده است. پیشنهاد می شود برای ارزیابی دقیق این مداخله، بررسی های مروری مکرر صورت گیرد تا گروه درمانی شناختی- رفتاری (CBGT) به صورت بهینه به روز رسانی گردد.

محدودیت ها، بکارگیری، گروه درمانی شناختی-رفتاری