الهام شکوهی - دانشجوی کارشناسی تکنولوژی طراحی و دوخت، دانشکده فنی حرفه ای دختران شیراز، شیراز، ایران
اسما جعفری - کارشناس گروه های آموزشی هنر، دانشکده فنی حرفه ای دختران شیراز، کارشناسی ارشد، شیراز، ایران

زیورآلات را میتوان بازتابی از نیازهای درونی انسان به خودآرایی دانست. انسان از همان دوران نخستین برای زیباسازی خود، از اشیاء و وسایل موجود در طبیعت استفاده کرده است. که بخشی از توان و مهارت خود را به ساخت زیورآلاتی اختصاص دادهستا و اکثرا از مفاهیم نمادین برخوردار بوده اند. هنر زیورسازی، مانند سایر هنرها در دوره ساسانی به اوج شکوفایی خود رسید و مصرف طلا، نقره جهت ساخت مصنوعات و زیورآلات زرین و سیمین در ایران افزایش یافت. آثار به جایمانده از این دوره حامل نقوشهایی هستند که هرکدام دارای ویژگیهای خاص هستند. که این شامل نقوشی همچون اشکال گیاهان، حیوانات، تصاویر انسانی است، که در این مقاله جهت بکارگیری در طراحی مانتو و اکسسوری بانوان با اجرای تکنیک جواهردوزی مورد بررسی قرار گرفته است. از حیث هدف این تحقیق از نوع کاربردی بوده و به روش تاریخی-تحلیلی و توصیفی در بخش نظری و به روش تجربی در بخش عملی انجام شده است. روش پژوهشی با تکیه بر منابع مکتوب و شواهد باستان شناسی از جمله سکه ها، نقوش برجسته، مهرها و ظروف عصر ساسانی میباشد. مطالعات صورت گرفته نشان میدهد که زیورآلات این دوره از لحاظ فرمی به هفت دسته تقسیم میشوند که شامل: گوشواره، گردنبند، تاج، انگشتر، دستبند، قاب کمربند، آویز سنجاقدار میباشد. برخی از این جواهرات نظیر تاج، مختص شاهان بوده است، که این نشان دهنده جایگاه قدرت و شکوه بیهمتای شاهان ساسانی است.

هنر ساسانی، زیورآلات، طراحی، مانتو