مریم نظری
نجمه بهمن زیاری
ابراهیم جعفری پویان

طب سنتی پس از دهه ها بی توجهی، در سالیان اخیر به شکل رسمی و گسترده مورد توجه کشورها قرار گرفته است. هدف از نگارش مقاله دیدگاهی حاضر، ترسیم تصویری اجمالی و شفاف از اقدامات صورت گرفته و کارکردهای نظام طب سنتی در جهان مطابق آخرین گزارش های در دسترس سازمان جهانی سلامت است. توصیه های این نهاد از طریق تدوین و انتشار مجموعه ای از راهبردهایی جهان شمول برای سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵ و سپس ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۳ به عنوان نقشه راه کشورها، شکل ساختارمندتری به خود گرفته است. در این مطالعه، ۱۰ کشور برتر در حوزه سلامت مطابق رتبه بندی جهانی موسسه لگاتوم در سال ۲۰۲۱ انتخاب شدند که بهترتیب رتبه به وضعیت طب سنتی در آنها پرداخته و تلاش شد تا علی رغم محدودیت شواهد، چالش های جهانی و نقاط قابل بهبود در این حوزه شناسایی و معرفی شده و درس آموخته هایی برای سیاست گذاران نظام سلامت کشور فراهم شود. در مجموع می توان گفت که تاکنون تمرکز اکثر کشورها بر کارکرد حاکمیت این نظام بوده است و درخصوص سایر کارکردها نیز اقداماتی پراکنده صورت گرفته که در کشورهای آسیای جنوب شرقی نظیر چین و سنگاپور از انسجام بیشتری برخوردار بوده است. تکرار این تجربیات در کشورهایی نظیر ایران وابسته به اراده سیاسی و بستر فرهنگی جامعه می باشد. همچنین ادغام طب سنتی در نظام سلامت نباید به استفاده از دانش بومی و سطح مشخصی از خدمات و گروه خاصی از ارائه دهندگان محدود شود.

Traditional Medicine, Persian Medicine, Complementary Therapies, Traditional Medicine Practitioners, پزشکی سنتی, طب ایرانی, درمان های مکمل, پزشکان طب سنتی