ناصر حسنی - انستیتو مهندسی نفت، دانشگاه تهران
بهنام صدایی سولا - انستیتو مهندسی نفت، دانشگاه تهران
فرهنگ جلالی - انستیتو مهندسی نفت، دانشگاه تهران
سیدامیر میرعظیمی - انستیتو مهندسی نفت، دانشگاه تهران
مهران کرمی - شرکت نفت و گاز اروندان، تهران

تزریق دی اکسیدکربن یکی از رایج ترین روش های ازدیادبرداشت نفت است. هدف این مقاله شبیه سازی فرآیند تزریق پیوسته گاز دی اکسیدکربن در مقیاس میدانی به منظور محاسبه ضریب بازیافت این فرآیند و ظرفیت ذخیره پذیری دی اکسیدکربن در یکی از میادین جنوب غربی ایران است. گاز دی اکسیدکربن مورد نیاز از جریان گازهای خروجی نیروگاه برق رامین جدا خواهدشد. با استفاده از نرم افزار تجاری، شبیه سازی ترکیبی مدل مخزن واقعی انجام و تاثیر مهمترین پارامترهای عملیاتی نظیر حجم گاز تزریقی، نرخ تزریق گاز، تعداد و محل چاه های تزریقی، محل مشبک کاری چاه های تزریقی، نسبت گاز به نفت مجاز چاه های تولیدی و همچنین انحلال دی اکسیدکربن در آبده بررسی شد. نتایج شبیه سازی نشان می دهد که افزایش حجم گاز تزریقی اگرچه ذخیره سازی دی اکسیدکربن را افزایش می دهد، اما لزوما ضریب بازیافت نفت را افزایش نخواهد داد. نرخ تزریق و کیفیت عملیات مشبک کاری لایه ها بیشترین تاثیر را در ضریب بازیافت نفت دارند. تزریق در لایه های تحتانی به طور همزمان ضریب بازیافت و ذخیره پذیری گاز را افزایش داده و افزایش فاصله چاه های تزریقی و تولیدی سبب افزایش ضریب بازیافت نفت می شود. افزایش نسبت گاز به نفت تولیدی مجاز، ذخیره پذیری گاز را کاهش و ضریب بازیافت نفت را افزایش می دهد. انحلال بخشی از گاز دی اکسیدکربن تزریقی در آبده موجب کاهش ضریب بازیافت و افزایش ذخیره پذیری گاز دی اکسیدکربن می شود. در بهترین سناریو، ضریب بازیافت فرآیند تزریق گاز ۵/۷% و ذخیره پذیری گاز دی اکسیدکربن BSm۳ ۳۳، معادل ۶۰ میلیون تن گاز دی اکسیدکربن است.

ازدیادبرداشت نفت, جدایش و ذخیره سازی گاز دی اکسیدکربن, حداقل فشار امتزاجی, شبیه سازی ترکیبی, پارامترهای عملیاتی موثر