زینت امینی فر - دانشجوی دکترای معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران. (مسوول مکاتبات)
فرشته احسانی - دانشجوی دکترای معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران.
حمیدرضا عظمتی - استاد گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران.
سید جمال الدین مهدی نژاد - استاد گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران.

زمینه و هدف: تا مدت­ها پس از شیوع ویروس کرونا، قرنطینه خانگی به عنوان بهترین راهکار جهت پیشگیری از ابتلاء و کنترل پخش ویروس در جامعه٬ مطرح بوده است. عدم حضور فیزیکی در محیط­های کاری، دانشگاه­ها، مدارس، باشگاه­ها و بسیاری فضاهای مشابه باعث شده است که حیطه عملکردی خانه به گستره­ای بیش از صرفا یک فضای سکونتی تغییر پیدا کند و درواقع خانه، به شهری در مقیاس کوچک، تبدیل شود. در این میان عدم پاسخگویی مسکن به شرایط خاص دوره پاندمی کرونا، می­تواند بسیار مساله­ساز باشد. هدف این پژوهش، شناخت انتظارات ساکنین از مسکن و ارائه پیشنهاد برای بهسازی محل سکونت در دوران قرنطینه خانگی است.روش بررسی: آسیب­شناسی و نیازسنجی مسکن فعلی مبتنی بر یافته­های پیمایشی است که با استفاده از پرسشنامه آنلاین، برروی ۸۳۲ نفر صورت گرفته است.یافته ها: داده های به دست آمده، تاییدکننده تغییرات سبک زندگی در دوران قرنطینه می باشد؛ به طوریکه فیلم دیدن، خلوت با خود، مطالعه و همچنین رسیدگی به امور خانه پرتکرارترین فعالیت های روزمره بوده است. ساکنین در این دوران، از حیاط، پشت بام و محوطه سبز مجموعه های مسکونی بیشتر از سایر مشاعات استفاده کرده اند.بحث و نتیجه گیری: این تحقیق، اولویت­های ساکنین درمورد مسکن در شرایط قرنطینه و همچنین ویژگی های مطلوب و نامطلوب از دیدگاه آنها را شناسایی کرده و سپس راهکارهایی معمارانه در قالب اقداماتی ساده و سریع ارائه داده است که مسکن فعلی را برای تامین نیازهای ساکنین در دوران قرنطینه خانگی مناسب سازی کند.

کرونا, قرنطینه خانگی, مسکن, کالبد سکونتی, تطبیق پذیری