محمدتقی حیدری - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران(نویسنده مسئول)
مریم رحمانی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران
حسین طهماسبی مقدم - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران.
سعید محرمی - دکتری جغرافیای سیاسی دانشگاه خوارزمی؛ تهران، ایران.

زمینه هدف: پایداری زیست محیطی یکی از اساسی ترین مسائل شهر امروزی و حاصل تعارض و تقابل آنها با محیط طبیعی است و با گسترش شهر و شهرنشینی، مظاهر و ارزش های زیست محیطی در معرض  شکنندگی بیشتر قرار گرفته است. از این رو نوشتار حاضر می کوشد با استفاده از پیشران های زیست محیطی وضعیت حاکم بر پایداری زیست محیطی شهر را مورد ارزیابی قرار دهد.روش پژوهش: این پژوهش به لحاظ روش توصیفی- تحلیلی و به لحاظ هدف از نوع کاربردی می باشد. قلمرو زمانی این پژوهش (مرداد ۱۳۹۶)[۱] و محدوده مکانی آن منطبق بر (محدوده بافت مرکزی شهر زنجان منطبق بر آخرین طرح مصوب در سال۱۳۸۸( ۴۹۲هکتار) بوده است. جامعه آماری پژوهش افراد ساکن بافت مرکزی و حجم نمونه نیز بر طبق فرمول کوکران ۴۹۱ نفر برآورد شده است..یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده از طریق تکنیک ترکیبی TOPSIS-ANP ، پس از تبدیل امتیازهای نهایی در بازه (۱۰۰، ۰) و با در نظر گرفتن ارزش کمی واحد سنجش اکونومیست از بین محلات واقع در بافت فرسوده ۵۱ درصد دارای وضعیت زیست محیطی متوسط به پایین می باشد که باید در برنامه ریزی به منظور پایداری بافت مدنظر قرار بگیرند.بحث و نتیجه گیری: تجمع عوامل جاذب سرمایه و فعالیت در بافت فرسوده بخش مرکزی شهر زنجان از یکسو و کمبود اشغال کامل اراضی از طرف دیگر؛ موجب تراکم و تمرکز شدید انواع فعالیت ها در این ناحیه شده است. این پدیده به اشباع کاربری ها، تجزیه بیش از حد اراضی، پیچیدگی نظام مالکیت و اجاره زمین، بهره کشی نامناسب و شدید از فضا منجر شده که خود زمینه ساز انواع آلایش ها و تعارض های دیگر بوده است. [۱]- Cross sectional

محیط زیست, توسعه پایدار, بافت فرسوده شهر زنجان